Το κουλούρι της Παρασκευής

Ζούμε σ ένα κόσμο χωρίς σάρκα, χωρίς επαφή, χωρίς σημεία αναφοράς. Σ ένα κόσμο  χωρίς φαντασία, όπου δεν υπάρχει θέση για τ΄ όνειρο. Τα πάντα, ευρώ, θέρμανση, λογαριασμοί, τζόγος, επικοινωνία, διαδίκτυο. Και το φαγητό μας, ακόμη, δεν το αγοράζουμε για να το χαιρόμαστε, αλλά για να ικανοποιήσουμε τα ψυχικά μας κενά.

 Τα σκέφτομαι όλα αυτά, περιμένοντας την αρτοποιό της γειτονιάς να μου χτυπήσει το κουδούνι. Που βγαίνει στη γύρα όχι για να γίνει πλούσια, αλλά για να ταξιδεύει μέσα στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης και να στηρίξει την εργασία της. Να ξυπνάει από τα άγρια χαράματα μαζί με τη μοναχοκόρη της για να φτιάξει τα ψωμιά της, τις τυρόπιτες, τα κουλουράκια και να σε κάνει να αισθανθείς το πρωί ότι βάζεις στο στόμα σου γεύσεις καθαρές  που κινητοποιούν τις αισθήσεις σου. Την αγαπάει τη δουλειά της τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Είναι Παρασκευή, πλησιάζει εννιά το βράδυ. Αρκετός κόσμος κατεβαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας του για να αγοράσει ένα κουλούρι. Τέτοιο πεντανόστιμο κουλούρι δεν έχουμε ξαναφάει, παραδέχονται όλοι. Ένας ένας στη σειρά του, ακόμα και οι μαγαζάτορες ακόμα και ο μπάρμαν από το σοφιστικέ μπαράκι της γωνίας  έχουνε πια ένα λόγο  να περιμένουνε την Παρασκευή το βράδυ. Και η γυναίκα με τα κουλούρια κορδώνεται ανάμεσα στο ήσυχο πλήθος που τραγανίζει το κουλουράκι της στο στόμα του σα να τραβάει ένα υμνολόγιο στον ασήμαντο εαυτό του.

Κι άλλοι αγοράζουνε και δυο και τρία για να τα χαρίσουνε σε κάποιο γείτονα, να αρχίσουνε ξανά να υφαίνουνε σχέσεις, να ανταποδίδουνε τις μικρές δωρεές της καθημερινότητάς

Τι τα θες, Παρασκευή χωρίς κουλούρι δεν γίνεται πια. Βλέπεις τις ηλικιωμένες γυναίκες, τους νέους και τους ακόμα νεότερους να μεταλαμπαδεύουνε ο ένας στον άλλο τη φλόγα του σουσαμιού και δε τους χορταίνεις. Σα να γίνονται μικρά αγριμάκια που τα έβγαλαν από το κλουβί τους και κυνηγιούνται στο γρασίδι του μικρού πάρκου και παλεύουνε χωρίς σταματημό. Ένα μικρό θαύμα που κρατάει σχεδόν  ένα τέταρτο της ώρας, μετά τις εννιά το βράδυ. Ένα θαύμα που μας μαθαίνει πώς να ρουφάμε άπληστα κάθε σταγόνα της ζωής μας, που δεν είναι αιώνιος ποταμός.

Με τα ζύγια μας μετρημένα και τα φτερά μας φουντωτά, έτοιμοι για σαλπάρισμα στα σύννεφα.