Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Κινέζος που άκουγε μόνο Καζαντζίδη

Χρονογράφημα. Ο ήρωάς μας φορούσε προχθές ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο, ήταν καλά ξυρισμένος και ψευτοτραγουδούσε: «Η ζωή μου όλη». Με την ξύλινη τάβλα στο χέρι γεμάτη με παιχνίδια και διάφορα μπιχλιμπίδια από εκείνα που όταν τα αντικρίζει κανείς αναφωνεί: «μωρέ μπράβο. Άκου τι σκέφτεται ο άνθρωπος». Ένας συνηθισμένος  Κινέζος ψιλικατζής  από αυτούς που καθημερινά τρώνε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι, μονίμως  με το χαμόγελο της ευπροσηγορίας  στα χείλη. Ένας αγωνιστής της καθημερινής επιβίωσης που  έχει γίνει στην περιοχή μου μια εξαιρετικά συμπαθής έστω και cult φιγούρα όπως τριγυρίζει με την πραμάτεια του και κρατάει ένα ρυθμό στο βάδισμά του με μια λιγάκι αστεία τσιριχτή σφυρίχτρα ώσπου καμιά φορά  όταν πλησιάζει στα αργόσχολα καφενεία και μουρμουρίζει και κάποια φράση από το τραγούδι που ακούει, να ξεσηκώνει κύματα ενθουσιασμού  με το θάρρος του.

Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν αυτός ο άνθρωπος, όποτε τον συναντάς στο δρόμο ακούει μόνο Στέλιο Καζαντζίδη. Έχοντας ένα κασετοφωνάκι, κινέζικο προφανώς, να κρέμεται γύρω από το λαιμό του και να παίζει πάντα το ίδιο ρεπερτόριο,  έχει γίνει για πολλούς ο ορισμός του «μυστήριου τρένου».

Κι αν η εικόνα ενός Κινέζου που ακούει μόνο Στέλιο Καζαντζίδη φαίνεται λιγάκι αστεία με το φως της ημέρας, οι εντυπώσεις  όταν τον πετυχαίνεις κάπου αργά το βράδυ την ώρα που τελειώνει η βάρδιά του να σέρνεται σχεδόν αποκαμωμένος από την κούραση, δένουν απόλυτα με το πραγματικό. Είναι φως φανάρι ότι αυτά τα τραγούδια που ακούει δεν τα πολυκαταλαβαίνει, αλλά είναι πραγματικό μυστήριο το πόσο βαθιά μιλάνε μέσα του. Σε μια γλώσσα παντελώς ακατανόητη για εκείνον, και σε ένα ρυθμό που απέχει από τα δικά του μουσικά ακούσματα όσο η κλασική βιενέζικη μελωδία από τα ριζίτικα της Κρήτης εκείνος βρίσκει με γνώμονα την ευελιξία που μόνο μια καθαρή ψυχή μπορεί να διαθέτει την κοινή συνισταμένη όλων των ταλαιπωρημένων ανθρώπων του κόσμου. Των μεταναστών, των εκτοπισμένων, αλλά και των ξένων μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.  Και αυτό μοιάζει να είναι ένα πραγματικό θαύμα, όταν το αντικρίζει κανείς.