Η νίκη των Ρεπουμπλικάνων στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ είναι γεγονός, καθώς αυξάνουν κατά 52 τις έδρες τους στη Βουλή, εξασφαλίζοντας πλειοψηφία 218 εδρών.
Μάλιστα, οι εκπρόσωποί τους σπεύδουν σήμερα να μεταφράσουν αυτή τη νίκη σε ένα σαφή μήνυμα προς τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να «αλλάξει πορεία» στην πολιτική του, υπονοώντας σαφώς την μεταρρύθμιση στον χώρο της υγείας και την φορολογική πολιτική.
Από την πλευρά του ο Ομπάμα, δύο μόλις χρόνια μετά τη θριαμβευτική επικράτησή του στις προεδρικές εκλογές του 2009, βλέπει τη δημοφιλία του να κατρακυλά και παράλληλα την υπερσυντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών να αναπτύσσεται με μορφή χιονοστοιβάδας.
Βέβαια, οι κοινωνικές μεταβολές-όπου κι αν συντελούνται-αποτελούν σε μεγάλο βαθμό ανερμήνευτες και αινιγματικές εξελίξεις. Παρόλα αυτά η ταχύτητα με την οποία σήμερα η έννοια της ελπίδας στην Αμερική νοηματοδοτείται μ ένα νέο περιεχόμενο είναι πραγματικά τρομακτική.
Σε χοντρές γραμμές, η απόσταση που δυήνησε ο χαρισματικός πολιτικός Μπαράκ Ομπάμα από το σημείο του να εμπνέει τα πλήθη των απογοητευμένων από τον συντηρητισμό Αμερικανών πολιτών, έως σήμερα που παρουσιάζεται αυτή η σαφής στροφή προς τις θέσεις τους, υπήρξε εξαιρετικά βραχεία, και αποδεικνύει μια πιθανή απόσυρση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του, των δυνάμεων του εκλογικού σώματος που τον στήριξαν. Εξάλλου, ο μακρύς και ακανθώδης δρόμος προς την επιστροφή της Αμερικανικής οικονομίας στο πρότερο γόητρό της φαίνεται ότι αποθαρρύνει σταδιακά όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.
Έτσι, αντανακλώντας και την ρευστότητα της εποχής η πολυσυλλεκτική και ανομοιόμορφη αμερικανική κοινωνία αντιδρά σπασμωδικά, απελευθερώνοντας την καταπιεσμένη ενέργεια των φοβικών αντανακλαστικών της, τιμωρώντας τις υποσχέσεις που δεν έγιναν πράξη και διακόπτοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο που θα μπορούσε την πίστωση χρόνου στον Αμερικανό πρόεδρο. Σ αυτή τη φάση μοιάζει σα να αντιμετωπίζει την έλευση μιας διαφορετικής νοοτροπίας στην πολιτική ως ένα αποτυχημένο πείραμα, αναζητώντας τη σιγουριά της παραδοσιακής φόρμας. Δεν αναζητεί την ελπίδα, αλλά την θυμωμένη αντίδραση συνεπώς δεν την εμπνέει το καινούργιο, αλλά η επιστροφή στο παλιό, το συντηρητικό το σίγουρο. Το αν οι καθοδηγητές μιας τέτοιας κίνησης αποτελούν φθαρμένα πολιτικά υλικά λίγο ενδιαφέρει τους Αμερικανούς. Ίσα ίσα θα λεγε κανείς που έτσι το μήνυμα γίνεται πιο ηχηρό.
Δύο χρόνια μετά την καταδίκη των Ρεπουμπλικανών για την πολιτική τους που οδήγησε ολόκληρο τον πλανήτη σε μια αλυσίδα αλληλένδετων κρίσεων, ο θυμός της Αμερικανικής κοινωνίας- κυρίως της υπαίθρου- για την αποκαθήλωση του αμερικανικού συστήματος αξιών μετατρέπεται σε μια αντίδραση αρκετά απρόβλεπτη και ανησυχητική.
Οι Ρεπουμπλικάνοι φαίνεται να χρεώνονται λιγότερο από τους Δημοκρατικούς τις συνέπειες της κρίσης, ενώ παράλληλα τα πανίσχυρα λόμπι της Γουόλ Στριτ αποφαίνονται ότι κάθε είδους προσπάθεια ελέγχου και επιβολής κανόνων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα αντιβαίνει στους σύγχρονους όρους της οικονομικής πραγματικότητας που θέλει τις δυνάμεις της οικονομίας να καταπίνουν ανερυθρίαστα κάθε διάθεση δημιουργικής πολιτικής έκφρασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου