Υπάρχει και ένας τύπος κουτσομπόλας που όχι μόνο δεν με αφήνει
παγερά αδιάφορο, αλλά μου προκαλεί μεγάλη
συμπάθεια και τρυφερότητα προς το πρόσωπό της. Είναι η κουτσομπόλα χαμηλών τόνων
που δεν αναλαμβάνει ποτέ την πρωτοβουλία των κινήσεων, και που ενώ ξέρει πολλά,
μιλάει σπάνια και πάντα επικουρικά,
συνεισφέροντας στην κουβέντα κάποια πολύτιμη διόρθωση ή κάποια αποκατάσταση της
κουτσομπολικής τάξης.
-Ο Σπύρος ο γιος της Μαρίας παντρεύεται με μια Ρουμάνα,
ποιος ξέρει τι λογής είναι αυτή, λέει μία.
-Βουλγάρα, διορθώνει η κουτσομπόλα χαμηλών τόνων και τραβάει
μια ρουφηξιά.
Αυτή συνήθως περνάει πολλές ώρες της ημέρας στο περιποιημένο
μπαλκόνι της, το οποίο συχνά περιστοιχίζεται από μεγάλα κλαδιά γεμάτα πλατανόφυλλα, που της προσφέρουν την απαραίτητη κάλυψη για την συλλογή των πληροφοριών που
χρειάζεται. Κανείς δεν τη θυμάται να έχει μαλώσει ποτέ με κανέναν και κανείς δεν έχει να της προσάψει τίποτα, συχνότατα μάλιστα δεν αντιλαμβανόμαστε καν την ύπαρξή της παρά μόνο όταν πλησιάζουμε στα 30 ή τα
35 μας και βγαίνουμε κάποια φορά στο μπαλκόνι του πατρικού μας και αναρωτιόμαστε αν εκείνο το μπαλκόνι ακριβώς εκεί απέναντι μας και λιγάκι λοξά υπήρχε από πάντα σ εκείνη τη θέση. Αργότερα μόνο μαθαίνουμε ότι αυτή η γυναίκα έμενε πάντοτε στο ίδιο μέρος και δεν αργούμε να καταλαβαίνουμε τι ρόλο έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια και με ποιο τρόπο έχει καταφέρει να εξασφαλίσει τέτοια τρομακτική
συνέπεια στο έργο της, λειτουργώντας συχνά και ως διπλός πράκτορας που δεν μεταφέρει όμως απλώς λόγια από τη μια στην άλλη, αλλά φροντίζει ταυτόχρονα με επιμέλεια και κάποια από
αυτά τα λόγια να έχουν και θετικό πρόσημο. Τελικά αυτή μοιάζει σα να έχει συνεχώς μια
πολύ αγαθή και ελπιδοφόρα προαίρεση απέναντι στους ανθρώπους, όπως άλλωστε και
κάθε άνθρωπος που δίνει μεγαλύτερη σημασία στη λεπτομέρεια παρά στους τύπους.
Με απλά λόγια, είναι μια σύγχρονη κουτσομπόλα που δεν υπακούει
τυφλά στο γράμμα του κουτσομπολιού αλλά στο πνεύμα του…
