Αναρωτιέμαι
αν υπάρχει έστω και κάποιο ίχνος σοβαρότητας στη συχνότατη το τελευταίο
διάστημα παρατήρηση ότι δημιουργήθηκε πλέον ένα νέο δίπολο στο πολιτικό σύστημα
της χώρας.
Εννοώντας
το δίπολο αριστεράς δεξιάς. Δηλαδή το δίπολο του εθνικού διχασμού, αυτό
που εξέθρεψε γενιές και γενιές Ελλήνων με μίσος και απέχθεια για τον ιδεολογικό
αντίπαλο, είναι που παρουσιάζεται τώρα ως κάτι πρωτοφανές
Στην
πραγματικότητα όμως είναι η πλέον αρχέτυπη μορφή πολιτικής διάσπασης που
ταλαιπωρεί τον ελληνικό λαό εδώ και δεκαετίες κι ότι χειρότερο θα μπορούσε να
αναζωπυρωθεί σ ένα τόσο εύφλεκτο κοινωνικό πεδίο.
Και για
να εξηγούμαστε. Αυτό το δίπολο δεν μοιάζει επουδενί σ εκείνο μεταξύ ΠΑΣΟΚ –ΝΔ.
Επειδή γεννάει βαθύτερα και πιο εγκάρσια συναισθήματα, τα οποία δεν
περιορίζονται απλώς σ ένα στείρο ανταγωνισμό για τη νομή της εξουσίας αλλά
διατρέχουν το ελληνικό DNA από
πατέρα σε γιο, και θα μπορούσε να οδηγήσει σε θανάσιμες εξελίξεις.
Επιπλέον επειδή χαρακτηρίζεται από αμελητέες ηγεσίες, μπορεί να γίνει ακόμα και
ανεξέλεγκτο.
Και
κυρίως το νέο δίπολο συσπειρώνει γύρω του τα εξτρέμ, που λειτουργούν ως ο
εκτελεστικός βραχίονας αυτού του παράλογου μίσους που δεν μπορεί να εκφραστεί
σε θεσμικό επίπεδο, ούτε καν σε επίπεδο ιδεών πια.. Όλα αυτά τα αντί- λοιπόν
ίσως θα έπρεπε να μας προβληματίζουν περισσότερο από το πόσο καλά θα
διαπραγματευθούν την επόμενη ημέρα οι νικητές των εκλογών, τους όρους του
μνημονίου.
Παράλληλα,
η υποχώρηση των δυνάμεων του κέντρου ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την
παράλογη διελκυνστίδα που έχει ως έπαθλό της την τελική επικράτηση της
απόλυτης αλήθειας και θύμα της φυσικά την κοινή λογική.
Κι η
αλήθεια είναι ότι και οι δύο πολιτικοί χώροι που διεκδικούν αυτή την Κυριακή
την εξουσία δεν κατηγορούνται άδικα για τις σχέσεις τους με τα άκρα. Αντίθετα,
τα υποθάλπουν και κατά καιρούς τα χρησιμοποιούν είτε για επικοινωνιακούς και
λιγότερο επιδερμικούς σκοπούς είτε για πολιτικούς.
Όμως
δυστυχώς το διακύβευμα αυτών των εκλογών παρασάγγας απέχει από την πλήρη ή
μερική υλοποίηση του μνημονίου.
Ο μόνος
πραγματικός κίνδυνος φαίνεται ότι είναι η αποχαλίνωση της βίας που αναζωπυρώνει
το προαιώνιο μίσος. Αφορμές θα δοθούν και από τις δύο πλευρές και οι
προβοκάτσιες δεν θα λείψουν μετεκλογικά από τις δυνάμεις που επενδύουν στο
μίσος και το χάος. Προβοκάτσιες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν χιονοστιβάδα
βίαιων γεγονότων με την ανοχή της κοινής γνώμης. Αυτήν την σιωπηρή ανοχή
που διατηρείται και κλιμακώνεται από τα χρόνια που η κοινωνία εξέφραζε κάτι
μισόλογα θλίψης και ψιλοαγανάκτησης που ήταν και δεν ήταν καταδίκη απέναντι στα
εγκλήματα της 17Ν, μέχρι σήμερα που ανέχεται τις καταδρομικές των θρασύδειλων
τραμπούκων σε στέκια μεταναστών και αριστερών. Η μεγάλη αναταραχή που υπάρχει
στην κοινωνία, λοιπόν, θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες καταστροφές,
ακόμα και μια νέα επικαιροποίηση της μισαλλοδοξίας που έχει τραυματίσει
ανεπανόρθωτα την κοινωνική μας συνοχή.. Γιατί φαίνεται πως ο Έλληνας
χρειάζεται έναν πόλεμο για να αποσυμπιεστεί συναισθηματικά. Έτσι τουλάχιστον
συμπεριφέρεται. Σαν να ψάχνει τον αντίπαλο που θα μπορούσε θεωρητικά να τον
ταπεινώσει και να τον υποτάξει, μέσα σ έναν ελεγχόμενο πόλεμο, για να πάρει το
αίμα του πίσω για τις έξωθεν ταπεινώσεις που υπομένει εδώ και χρόνια. Και ο πιο
βολικός αντίπαλός του δεν θα μπορούσε να είναι αυτή την στιγμή άλλος από
εκείνον που φέρνει διαφορετικό χρώμα δέρματος ή που κουβαλά διαφορετικές
ιδέες.
