Μ εκείνη τη γερή σπρωξιά

Τελείωσαν τα ψέματα, λιγόστεψαν κι οι αλήθειες

και μείναν τα αποφθέγματα για να μας τυραννούν

στα κρύα απογεύματα που γίνανε συνήθειες

και μεις δυο στόχοι ευάλωτοι που επάνω τους ξεσπούν

αυτό το λάθος που αργεί, το αλάθητο αγιάζει

και η στιγμή που αργοπορεί, κάπου θα απαγκιάζει

τα λόγια πού παν οι σοφοί δεν μ έχουνε γλυκάνει

μονάχα η δική σου ευχή καλό μου έχει κάνει

αν μού λεγες συγκίνησε τον κόσμο και ανέβα

για την κορφή ξεκίνησε  και νικητής κατέβα

θα είχα γίνει πια αυτό που πάντα ονειρευόμουν

μ εκείνη τη γερή σπρωξιά που μού δινες φτιαχνόμουν

την τελευταία μου λευκή σελίδα σού κρατάω

για να τη γράψουμε μαζί και μ όσους αγαπάω

σ  ένα τετράδιο σχολικό γεμάτο με κουλούρες

αξία έχουν το κενό, οι παύσεις και οι μουτζούρες