Τελικά έχουνε δίκιο όσοι λένε ότι είμαστε περίεργη ράτσα εμείς οι Ηρακλείδες. Για του λόγου τω αληθές παραθέτω το εξής παράδειγμα: κάθε φορά που συναντώ στο δρόμο μετά από ήττα της ομάδας μας τον παλιό μου γείτονα, τον κυρ Γιάννη τον Ηρακληδέα είναι ικανός να με σταματήσει και να μου μιλάει για 20 ολόκληρα λεπτά για το χαμένο, χθεσινό παιχνίδι.
Αντίθετα, όταν η ομάδα έχει κερδίσει, δεν μου λέει ούτε καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου