Στον αστερισμό του μεγάλου σπουργίτη

Ανοίγεις από το πρωϊ τον υπολογιστή σου επειδή θέλεις να τσεκάρεις τα φρέσκα email σου και το πρώτο πράγμα που συναντάς στις παράλληλες ειδήσεις που δημοσιεύονται στο  yahoo αφορά σε προφητείες του γέροντα Παϊσίου, σε ματωμένα φεγγάρια που προοιωνίζονται το τέλος του κόσμου, σε εικόνες που ματώνουν στην Κριμαία και σε τραγουδιστές που θεραπεύουν τον καρκίνο. Μια τέλεια ενορχήστρωση, φευγαλέων ασημαντοτήτων αναμεμιγμένων με ισχυρές δόσεις κουτσομπολιού, συνωμοσιολογίας  και παραπολιτικής, στην υπηρεσία κάποιας αυτοεκπληρούμενης ηθικής.  Στην Ελλάδα του 2015, δεν τολμάς σχεδόν να κάνεις ένα κομπλιμέντο σε μια γυναίκα ή να εκθειάσεις το παιδί μιας μητέρας χωρίς να κινδυνεύσεις να κατηγορηθείς, πάντα  μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μπορεί και να τους ματιάσεις.  Το παλιό που γίνεται νέο και βρικολακιάζει και δεν ξορκίζεται ποτέ. Είναι πασιφανές πια πως εδώ και καιρό η χώρα έχει εισέλθει σε μια άνευ προηγουμένου εποχή δεισιδαιμονίας, με τα χαϊμαλιά, τα φυλακτά, τις προκαταλήψεις και τις εικόνες να συνυπάρχουν με την τεχνολογική έξαρση και τις επαναστατικές εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης. Όλα μαζί ξανά στο προσκήνιο για να αντικαταστήσουν δήθεν το κράτος πρόνοιας που σταδιακά αποδιαρθρώνεται ανοίγοντας ορίζοντες σε τσαρλατάνους και εμπόρους ελπίδας που πια δεν απευθύνονται  αποκλειστικά στις παραδοσιακά ύποπτες κατηγορίες, αλλά  εκτείνονται μέχρι και την κατηγορία των υποθετικά προοδευτικών ή μορφωμένων ή τουλάχιστον επαρκώς καταρτισμένων ανθρώπων.  Όλων εκείνων δηλαδή που επιλέγουν να αντιδράσουν  στην τεράστια ανασφάλεια που αντιμετωπίζουν πετώντας με το άλογο της ψευδαίσθησης τους πάνω από την προσωπική τους ουτοπία, πέρα από τα λιβάδια της λογικής. Γιατί αυτό είναι στα αλήθεια  το μεγάλο πρόβλημα. Το πως θα αποφύγουμε πάση θυσία την δύσκολη επαφή με την πραγματικότητα, που διαθέτει πεπερασμένες διεξόδους και υπόσχεται επώδυνες  λύσεις, για να αποκαταστήσουμε ένα μίνιμουμ αίσθημα βεβαιότητας στριμώχνοντας μαζί με άλλους γύρω μας τον ίδιο μας το εαυτό πάνω σε ένα σύννεφο  που κάνει εδώ και αιώνες αγόγγυστα το γύρο ενός κόσμου με λιγοστές απαιτήσεις και σχεδόν πάντα μεταφυσικές υποχρεώσεις. Δυστυχώς,όμως, αυτό το φαντασιακό διακύβευμα που σήμερα  έχει γίνει το μοναδικό  στοίχημα ζωής για πολλούς από τους συμπολίτες μας με τους οποίους κάποια στιγμή θα απαιτηθεί να συνεννοηθούμε αν θέλουμε να λύσουμε κάποιο κρίσιμο ζήτημα, δεν διαφέρει σε τίποτα από όσα συνέβαιναν σε περασμένες περιόδους  της ανθρώπινης ιστορίας κάθε φορά που υποχωρούσε κάποια μορφή κοινωνικής προστασίας και  προέλαυναν ο αποκλεισμός, το σκοτάδι και η άγνοια.  Γιατί τελικά το μόνο που απομένει προκειμένου αυτή η υποτονική αλλά σταθερά διογκούμενη δεισιδαιμονία , που επιχειρεί να κόψει από τη ρίζα του τον καρπό της ανθρώπινης λογικής,  να γίνει ακόμη πιο βίαιη ακόμη πιο επιθετική και αποκρουστική είναι πιθανόν το κατάλληλο πρόσταγμα , η κατάλληλη αφορμή, η δυναμική  προϋπόθεση.