Painting:
Paul Pulszartti
Για τις συρταρωτές παρέες μιλώ. Γι αυτές που όταν
συμμετέχεις νιώθεις ότι το επόμενο πρωί αρχίζει η πραγματική διασκέδαση. Με
θολωμένο μάτι από τις αντιυπνικές συνέπειες του διαδικτύου ρίχνουν τα δολώματά
τους στο μαύρο νερό και μπαίνουνε κωπηλατώντας στη ζωή σου.
Σε μια τέτοια παρέα
βρέθηκα, προ ολίγων ημερών, στην πλατεία Αριστοτέλους. Ο Τ. με συνέδεσε με τους
υπόλοιπους δύο, αρχικά. Ο Τ. είναι ο μεγαλύτερος μυθολόγος του κόσμου, αλλά οι
μύθοι του δεν προέρχονται από το ίδιο μέρος που προέρχονται τα όνειρα. Οι μύθοι
του είναι κρυμμένοι στο ίδιο μέρος που ευδοκιμούν οι δικαιολογίες για όλες τις
μελλοντικές μας αποτυχίες. Ο Τ., λοιπόν, με σύστησε με τους υπόλοιπους δυο και
αμέσως άρχισαν να συζητούν και οι τρεις τους για έναν Γ.που θα ερχόταν σε λίγο.
Όταν μετά από μισή ώρα έφτασε ο Γ. σταμάτησαν να μιλούν γι
αυτόν κι άρχισαν τώρα οι τέσσερίς τους να μιλούν για ένα Ζ που θα ερχόταν
αμέσως μετά.
Σε κανά μισάωρο ήρθε και ο Ζ. και τότε όλοι μαζί άρχισαν να
μιλούν για έναν Σ. που είχε ήδη καθυστερήσει.
Όταν ήρθε και ο Σ. και δώσαμε μια κανονική χειραψία, άρχισαν αμέσως
και οι έξι να μιλούν για τον επόμενο που θα ερχόταν, τον Φ. Και πάει λέγοντας.
Στο τέλος μαζευτήκαμε περίπου δέκα άτομα και πάνω που η
κουβέντα για κάποιον Μ, που ήταν και δεν ήταν νάρθει εκείνο το βράδυ, έφτανε
στην κορύφωσή της, τον βλέπεις να ξεμυτίζει ακριβώς την ώρα που εμείς πληρώναμε
την σερβιτόρα για να κλείσει ταμείο.
Το αποτέλεσμα, μια σειρά οκτώ διαλέξεων για τον επόμενο που
θα ερχόταν, κατά τις οποίες ο απόντας απολάμβανε πάντα κάποια ειδική
αναγνώριση, μοιάζει μ ένα χρωματιστό
φως, που φωτίζει έναν σκοτεινό ωκεανό από συνωμοσίες, ακρότητες, υπερβολές και
καραγκιοζιλίκια, κάνοντάς τον να αστράφτει προς κάθε κατεύθυνση.
Ομώς εγώ έχω καταλάβει ότι δε θέλω να γίνω ένα ακόμη από τα επόμενα
στάδια εκείνου του θλιβερού συρταρώματος. Γιατί, ούτε αρκετά επιθετικός είμαι
ούτε έχω παραιτηθεί στη μοίρα μου.
Αντίθετα, πιστεύω τώρα με όλες μου τις δυνάμεις ότι
πρέπει να επιμείνω σ ένα ευτυχισμένο τέλος.
