«Ανεβαίνοντας σε μία από τις ωραιότερες ορεινές περιοχές
της Ελλάδας, συγκρατώ μια φευγαλέα εικόνα — όμοια με αυτή που έχω
αναπαραστήσει: στο βάθος, μερικά χαμόσπιτα, μια καταπράσινη χαράδρα, ένα δέντρο
που φλερτάρει με τον γκρεμό κι ένα πουλί που αναζητά οποιαδήποτε θέση στον
κόσμο.»
Ένα παιδί κρατούσε μια παλιά φλοκάτη
κι είχε μια μόλυνση από καιρό στο μάτι
η μάνα του έπλενε στη σκάφη απ το πρωί
κανείς δεν ήξερε μετά τι θα συμβεί
το σύννεφο άνοιξε παράθυρο ιστορία
ο ήλιος έσκαγε από την αγωνία
γέμισε η θάλασσα κι η σάπια κουπαστή
από καράβια που τα όριζε η ζωή
μπήκαν στις βάρκες υπακούσανε το νόμο
πήραν με δάκρυα της προσφυγιάς το δρόμο
η μάνα ξέχασε την πόρτα ανοιχτή
τους υποδέχθηκε πατρίδα ασθενική
Πέρασαν χρόνια εκατό, γύρισα πίσω
τη μόλυνση από το μάτι σου να σβήσω
και στη φλοκάτη που κρατούσες σαν παιδί
έναν λεκέ στη
σκάφη έτριψα να βγει
Και τώρα έρχομαι από εκείνη την πατρίδα
ψάχνοντας ρίζα ψυχική, βρίσκω λεπίδα
πως να εξηγήσω μία έλξη καρμική
για μία πόρτα που ξεχάστηκε ανοιχτή
"I stand on the
Galata Bridge in Istanbul, watching the ships pass by. The feeling is
impossible to describe—deep, overwhelming, almost unreal. Only
being in love feels like this."
Σε μία
εβδομάδα, πιθανότατα όλα θα είναι ανθισμένα. Το σκηνικό, όμως, παραμένει ακόμη
χειμωνιάτικο. Το θαύμα που επίκειται σε μόλις επτά ημέρες το προμηνύουν τα
φουσκωμένα μπουμπούκια, έτοιμα να σπάσουν.
Βρίσκομαι
στη λίμνη Πλαστήρα, ατενίζοντας τα μαγευτικά Άγραφα. Κάποιες κορυφές κρατούν
ακόμη το χιόνι, ενώ άλλες, πιο ανυπόμονες για το πράσινο που έρχεται, ξύνουν με
τα νύχια τους την καταχνιά. Ένα διαρκές κλαψούρισμα του ανέμου μεταμορφώνει τον
ήχο των κυμάτων σε μοιρολόι, κι εγώ νιώθω πως κρατώ τη φύση από το χέρι.
Ο τοκετός
μόλις ξεκίνησε. Σε μία εβδομάδα, όλα θα έχουν αλλάξει. Κι όμως, αυτή η απόλυτη
γύμνια με συνεπαίρνει τρυφερά.
