Επόμενη στάση, μηδέν

Η δημιουργία αυτού  του μπλογκ σχεδιαζόταν για βδομάδες, μήνες. Το υλικό που είχε μαζευτεί τότε προκαταλάμβανε την άμεση υλοποίησή του. Υλικό από διάφορες συνεργασίες που είχα κάνει και υλικό αδημοσίευτο. Εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, πριν από περίπου 5,5  χρόνια, θα μπορούσες να με δεις να επιμένω ότι το μπλογκ μου  θα μπορούσε κάποτε να εξελιχθεί σ ένα προσωπικό μέσο  έκφρασης. Δεν υπήρχε έλλειψη από ελπίδες τότε, ούτε μοιρολατρία.  Αντίθετα, υπήρχε ένας ήπιος αέρας εκτόνωσης και ελευθερίας, τροφοδοτούμενος από την ανερχόμενη  δυναμική του διαδικτύου. Υπήρχε ο άνεμος που περιτριγυρίζει όλες τις αυταπάτες από τις απαρχές του κόσμου.

Αφού μπορούσες  πριν από πέντε χρόνια  ακόμα να συναντήσεις ανθρώπους που να ορκίζονται στην ελπιδοφόρα προοπτική του διαδικτύου,  ο μεγάλος πόθος μου ήταν να μη μείνει η δουλειά μου κλεισμένη στα συρτάρια, να αναδειχθεί με κάποιο τρόπο, να φτάσει παραπέρα. Την έβγαλα λοιπόν τη δουλειά μου απ τα συρτάρια και την δημοσίευσα.

Μετά ήρθε η ώρα της συνειδητοποίησης. Είμαι ο Τομ Χανγκς στο Ναυαγό και βρίσκομαι σ ένα νησί στη μέση του πουθενά. Το Μπλογκ μου είναι μια πρόχειρη σχεδία και ο Ωκεανός είναι το διαδίκτυο. Η δε μπάλα με την οποίο συνομιλώ είσαι μάλλον εσύ που τυχαίνει να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Και το ρήμα «τυχαίνει» μόνο τυχαία δεν το χρησιμοποιώ.

Σήμερα, λοιπόν, που συναντάς κάποιον να σχεδιάζει  μια δουλειά στο διαδίκτυο και καταλαβαίνεις αμέσως ότι μάλλον  βρίσκεται εκτός πραγματικότητας ,έχω φτάσει μετά κόπων και βασάνων μέχρι το σημείο μηδέν. Αυτό που βρίσκεται  καμιά διακοσαριά μέτρα από το ερημονήσι, ακριβώς εκεί όπου τα κύματα γιγαντώνονται και  με φέρνουν διαρκώς πίσω, στο αβαθές εκείνο όπου ο άνθρωπος έχει σταματήσει να τρέφει τις προσωπικές του αυταπάτες. Το παρεξηγημένο μηδέν. Το σημείο όπου βλέπεις τα πράγματα καθαρά και στο οποίο ο μόνος πραγματικός σου φόβος είναι να μη χάσεις τη μπάλα που κουβαλάς από παιδί στα χέρια σου.

 Ψημένο από τον ήλιο, τσακισμένο από την αλμύρα, σημαδεμένο από την απογοήτευση το κύμα με γυρίζει πίσω στο νησί. Και τότε ακούγεται η σάλπιγγα που παίζει τον εκφυλιστικό παιάνα της οπισθοχώρησης.  Και μετά νέα διλήμματα. Να μείνω για πάντα στο νησί, ή να φτιάξω τη σχεδία μου ακόμα πιο γερή  και να βγω  ξανά στον ωκεανό.; Για να πετύχω τι; Να χάσω, στο κακό ενδεχόμενο, την όρεξή μου για δημιουργία, για να με περισυλλέξει, στο καλό,  κανένα site , καμιά εφημερίδα, κανένα περιοδικό;

Πόσες φορές δεν είδα σαν παιδί αυτό το αδυσώπητο κύμα να φέρνει πίσω στο σημείο μηδέν τους ανθρώπους που το κοιτούσαν με αναίδεια. Και πόσες φορές δεν είδα ανθρώπους να το τρυπούν και να περνάνε, από μέσα του με ένα τρόπο μαγικό, προς την άλλη πλευρά.

Ανθρώπους που δε δίστασαν να θυσιάσουν το μοναδικό τους ακροατή, το παιδί που είχε απομείνει μέσα τους, για να συναντήσουν κάτι άλλο, πιο ενήλικο. Που δε αποκάλυψαν ποτέ σε κανένα   αν  έχουν μετανιώσει   που έχασαν εκείνη τη πολύτιμη μπάλα στην οποία έλεγαν όλα τους τα μυστικά για να περάσουν στην άλλη πλευρά. Εκείνη τη μπάλα που τους κρατούσε ζωντανούς στο γήρας της παιδικής ηλικίας. Στο σημείο μηδέν της διάθλασης των ψευδαισθήσεων.