Την άφηνε να
μείνει
αν ήταν
μεθυσμένη
και έμαθε να
πίνει
μαζί του για
να μένει
αδέξια σε
όλα
κι απ όλα
φυλαγμένη
του έρωτα η
ώρα
τη βρήκε
χορτασμένη
τον
σκέφτεται συνέχεια
κι ας την
βαραίνουν τόσα
παρθένα η
ενδελέχεια
κι ευτυχισμένη
η γλώσσα
εκείνος την
αγγίζει
στα
κοιμισμένα στήθη
με ιδρώτα τη
ραντίζει
της λέει και
παραμύθι
οι ρώγες της
πεισμώνουν
ρόδινες σαν
ψωμάκια
κάνουν πως
ξανανιώνουν
κι άλλα
ζητούν λογάκια
λίγο προτού
χαράξει
πονούν και
ζεματάνε
η επήρεια
έχει πάψει
τα όνειρα
περνάνε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου