Ανεμοδαρμένα Ύψη (Έμιλυ Μπροντέ) Κ.Θ.Β.Ε

Το έργο της Εμίλυ Μπροντέ «Ανεμοδαρμένα ύψη» , διασκευασμένο για το θέατρο και σκηνοθετημένο από τον Γιάννη Καλαβριανό, ανεβαίνει αυτές τις ημέρες από το ΚΘΒΕ.

Τα Ανεμοδαρμένα ύψη είναι για την παγκόσμια λογοτεχνία ένα ζωντανό μνημείο γραφής. Έχοντας στοιχειώσει όσο λίγοι τις νεανικές μας λογοτεχνικές  αναμνήσεις οι ήρωες του μυθιστορήματος της 29χρονης- όταν το έγραφε- Μπροντέ,  μας έχουν αφήσει με ένα σωρό αναπάντητα από τη ζωή ερωτήματα. Ωστόσο, από αυτά, ξεχωρίζει ένα:  είναι καλό ή κακό πράγμα, η αιώνια αγάπη;
Η ίδια η Μπροντέ παρουσιάζει τον ανεκπλήρωτο έρωτα ως ένα παθιασμένο και τυρρανικά βασανιστικό εκκρεμές, χάρη στο οποίο, όσοι είχαν την τύχη ή την ατυχία να  βιώσουν όχι μόνο δεν ένιωσαν ούτε λεπτό πια ήσυχοι, κι η ηρεμία είχε χαθεί για πάντα από τη ζωή τους, αλλά  είδαν και αυτό που αποτελούσε κάποτε μια βασανιστική και ταυτόχρονα απάνθρωπη υπενθύμιση νοήματος, στην ουσία να αποστεγνώνει από οποιοδήποτε νόημα οτιδήποτε δεν ήταν ισάξιό του.

Γι αυτό και τα σκηνικά της παράστασης τονίζουν τόσο έξυπνα την αίσθηση του ανολοκλήρωτου πεδίου.
Από τα σαρακοφαγωμένα έπιπλα και τις κουτσουρεμένες καρέκλες, μέχρι τα πεταμένα στο δάπεδο ασημικά και τα μισά γραφεία που ενώνονται για να φτιάξουν ένα ολόκληρο, όλα προσδίδουν μια αξεπέραστη αίσθηση του ημιτελούς. Λες και ο χρόνος έχει αρχίσει να κατατρώει τα πάντα για να αφήσει κάποια στιγμή ετούτη εδώ τη σκηνή, ίσως μετά από εκατό ή διακόσια χρόνια, απαλλαγμένη εντελώς από οτιδήποτε δεν είναι έρωτας.

Στην ιστορία της Μπροντέ, παρακολουθούμε τα μέλη δύο οικογενειών που δεσπόζουν σε απομονωμένα και αλληλοσυγκρουόμενα υποστατικά στα χερσοτόπια του Γιορκσάιρ, να βρίσκονται σε μια διαρκή πολεμική μεταξύ τους, αλλά και με τους ίδιους τους τους εαυτούς. Σ ένα τέτοιο οικοσύστημα, όπου οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζεις, αν είναι νεκροί ή φαντάσματα, κι από τη μια κυριαρχούν οι προκαταλήψεις και οι αγκυλώσεις της εποχής ενώ από την άλλη τα πραγματικά οικογενειακά συμφέροντα, που συνεχώς παίζονται στα ζάρια, δημιουργώντας ένα σκηνικό πραγματικά βαλτώδες, δύο νέοι άνθρωποι , ο Χήθκλιφ και η Κάθριν προσπαθούν να βρουν λίγο χώρο μπας και καταφέρουν να θάψουν ένα σποράκι από τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους. 

Το δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς του διάσημου λογοτεχνικού έργου της Μπροντέ στη θεατρική σκηνή του ΚΘΒΕ, έχει, θεωρώ, περισσότερα κερδισμένα και λιγότερα χαμένα στοιχήματα. Το πιο σημαντικό από αυτά,  αν και όχι  τόσο αυτονόητο στην εποχή που διανύουμε, είναι ότι η παράσταση διαθέτει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα, που όσο κυλάει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη, καταφέρνοντας σκηνή σκηνή να δέσει την ατελή σε ορισμένες περιπτώσεις ανάπτυξη κάποιων χαρακτήρων αναδεικνύοντας ολόκληρο το φάσμα των συμπεριφορών που χαρακτηρίζουν τους κορυφαίους ήρωες κάθε μεγάλου έργου, από την καλοσύνη στην εχθρότητα και την κακία και πάλι πίσω στην καλοσύνη όπως αυτή αναδύεται μέσα από την αποτίναξη ενός τεράστιου ηθικού και ψυχολογικού φορτίου, έως την τελική κάθαρση που για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα δεν έρχεται ούτε καν με το θάνατο.