Μας τρέφει η απόσταση

Δυο σπίτια μακρινά

ενδιάμεσα ένας υπολογιστής

σαν πύλη στα υγρά

στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης

δυο σπίτια μακρινά

τα δάχτυλά μου αργούν

κι αντί να βρίσκονται στο στρώμα σου

σε πλήκτρα αιμορραγούν

αντί να ήτανε στο σώμα σου

τα δάχτυλά μου αργούν

ο κόσμος βράχηκε

κι ελάχιστα καταλαβαίνουμε

απ ό,τι χάθηκε

κι απ όλα αυτά που μας συμβαίνουνε

ελάχιστα καταλαβαίνουμε

Το ξέρω,  σ άφησα

σε μια αχλή, σ ένα μυστήριο

σ αποδιοργάνωσα

χωρίς να δώσω ένα πειστήριο

μα είναι τόσο αργά για μας

Βλέπω το διακαμό

της θάλασσας και τις αναλαμπές

σε ψάχνω σε smartphone

σε τάμπλετ και σε συσκευές

βλέπω το διακαμό

δεν ξέρω, αν είμαι εδώ

δεν ξέρω καν αν είσαι εκεί

φοβάμαι να σκεφτώ

πως είμαστε αντικατοπτρισμοί

δεν ξέρω, αν είμαι εδώ

ποιος νά μαι εγώ , ποια να σαι εσύ;

ο χρόνος μόνο αθάνατος

μας τρέφει η απόσταση

το άγγιγμα κι ο θάνατος

ποιός νά μαι εγώ , ποια να σαι εσύ;