Όταν ένας συγγραφέας θέλει πολύ να πουλήσει , όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να ξεχάσει την οικουμενική αποστολή του. Στην περίπτωσή μας αυτός ο συγγραφέας είναι ο Βραζιλιάνος Πάουλο Κοέλο, ο πλέον επιτυχημένος εμπορικά παγκοσμίως γραφιάς, που ξαφνικά και με την ευκαιρία της απαγόρευσης κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του ανακάλυψε ότι στο Ιράν υπάρχει λογοκρισία και λέω ξαφνικά γιατί από το 1998 όπως παραδέχεται και ο ίδιος τα βιβλία του κυκλοφορούν κανονικά, σε αντίθεση με άλλων συναδέλφων του.
Απλώς τώρα το ιρανικό καθεστώς αποφάσισε να τιμωρήσει μ αυτόν τον τρόπο τον εκδότη του Κοέλο στο Ιράν, που πρόσκειται στον χώρο της αντιπολίτευσης και τα βιβλία του στην πολυτάραχη χώρα αποτέλεσαν τις παράπλευρες απώλειες αυτής της βεντέτας.Θορυβήθηκε ο συγγραφέας, όπως διαφαίνεται και από το κείμενο που δημοσίευσε στο Blog του, έθεσε προ των ευθυνών της την ηγεσία του βραζιλιάνικου υπουργείου Πολιτισμού και κινητοποίησε ολόκληρο το διπλωματικό σώμα της χώρας του που διαθέτει καλές σχέσεις με το ισλαμικό καθεστώς, προκειμένου, όπως τονίζει να αποκατασταθεί η παρεξήγηση.Τώρα τι είδους παρεξήγηση θεωρεί, ακριβώς, ο Κοέλο ότι υπάρχει, ένας θεός το ξέρει.
Πιθανότατα να εννοεί ότι ο ίδιος δεν γνώριζε από πρώτο χέρι τις πολιτικές πεποιθήσεις του εκδότη του, οπότε, θα μπορούσε πολύ εύκολα να τον απαλλάξει από τα καθήκοντά του ώστε να συνεχιστεί ο παγκόσμιος θρίαμβος των ευπώλητων βιβλίων του.
Και φυσιολογικά αργότερα να περιέλθει στην πρότερη αφωνία του σχετικά με τη διαρκή και μόνιμη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν, τον κοινωνικό στραγγαλισμό των γυναικών, τον θεοκρατικό έλεγχο της έκφρασης κτλ.
Αφού πλέον ο στόχος και για τους υποτιθέμενους «διανοούμενους» είναι η είσοδος τους στις μεγάλες αγορές, η μη παραβίαση των συμβατικών υποχρεώσεών τους με τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους που δεν πρόκειται να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με καθεστώτα που αποτελούν κερδοφόρες ζώνες, και η εξυπηρέτηση των προσωπικών τους συμφερόντων, μέσω της μη όχλησης, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει καθόλου αυτή η απροκάλυπτη μονομέρεια.Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι και στην χώρα μας η περίφημη και ανεφάρμοστη τελικά απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους είχε αναγκάσει αρκετούς σημαντικούς «διανοούμενους» να προτάξουν τα στήθια τους απέναντι στην κατάφορη παραβίαση του απαράβατου δικαιώματός τους να μοιράζονται την βλαβερή τους συνήθεια με τους άκαπνους. Θα μου πείτε, και καλά θα κάνετε, πως όλοι αυτοί είναι απλώς κακομαθημένοι και πως πρέπει να ενταχθούν σε μια διαφορετική κατηγορία από αυτήν του Κοέλο που είναι ένας παραδοσιακός έμπορος το λόγου. Όμως, η καταβαραθρωμένη έννοια της διανόησης εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την κοινή, προδιαγεγραμμένη της πορεία και από τη ιλαρότητα της γραφικότητας που αντιμετώπιζε πριν από αρκετά χρόνια να αγγίζει σήμερα την κυνική αποκάλυψη των ιδιαίτερων προσωπικών ελατηρίων όσων σκέφτονται και εκφράζονται με τον λόγο, την μουσική, την εικόνα κτλ.Τελικά, βυθισμένος στον μικρόκοσμο της προσωπικής του ευδαιμονίας, ο διανοούμενος αυτού του τύπου αναγνωρίζει ως μοναδική λογοκρισία αυτή που πλήττει τα έργα του και μοναδική καταπάτηση αυτή που στρέφεται εναντίον των προσωπικών του δικαιωμάτων. Παράλληλα, αποζητά την οικουμενική επιρροή του μέσα από υλικές απολαβές και χειροπιαστά ανταλλάγματα. Κλείνει το μάτι στους δυνάστες πάσης φύσεως και μας λέει ακριβώς αυτό που θέλουμε να ακούσουμε μέσα από μια σειρά έργων που εμψυχώνουν το πιο καταρρακωμένο μέρος της ύπαρξής μας. Και τελικά όταν αποτυγχάνουμε να υλοποιήσουμε τις επαγγελίες του θα φταίει πάντα το γεγονός ότι δεν το πιστέψαμε αρκετά. Κι όχι φυσικά ότι κάποια πράγματα τελικά στη ζωή, υπακούοντας σε κάποιες κρυφές αρμονίες που εξασφαλίζουν μια υποτυπώδη ισορροπία, απλώς, δεν μπορούν να γίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου