Πολυπρόσωπος πόλεμος κατά της ακρίβειας

Τρέφει αυταπάτες όποιος θεωρεί ότι μια κυβέρνηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης θα καταφέρει να πατάξει αποτελεσματικά την ακρίβεια. Διότι πολύ απλά θα ήταν σχεδόν μεταφυσικό να μην αντιμετωπίζαμε ακρίβεια σε μια ελλειμματική και ταυτόχρονα μη παραγωγική χώρα, όπου εκτός των άλλων δεν κατάφεραν ποτέ να αναπτυχθούν αναπτυξιακές πολιτικές αλλά και επιχειρηματικές αξίες, στο πνεύμα της προσφοράς που ανταμείβεται και όχι του εφήμερου ξεζουμίσματος. Για να το κάνουμε σε απλά πενηνταράκια, σ αυτή τη χώρα η επικαιρότητα είναι σχεδόν σ όλο της την μακριά ιστορική διαδρομή τόσο πυρίκαυστη που αποτρέπει τον σχεδιασμό μακροπρόθεσμων πολιτικών στην βάση διαφορετικών νοοτροπιών. Κι αυτό συμβαίνει επειδή αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα το πρόβλημα τη στιγμή που προκύπτει και διαρκώς το μεταθέτουμε προσθετικά σ ένα βαρύ φορτωμένο μέλλον.
Η δε περιβόητη μείωση της τιμής σε 200 και πλέον προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ, που επαίρεται ότι κατάφερε να επιβάλλει το αρμόδιο υπουργείο, στην πραγματικότητα δημιουργεί προσωρινές εξοικονομήσεις που θα διακτινιστούν μέσα στους νέους λογαριασμούς της ΔΕΗ και των μεταφορών. Αυτό αποδεικνύει πως μόνο οι πολίτες με προσωπικές δράσεις και αυθόρμητες πρωτοβουλίες μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την ακρίβεια , αντιδρώντας συστηματικά, μόνιμα και στοχευμένα απέναντι στις προθέσεις κρατικών και επιχειρηματικών παραγόντων.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του κοινωνικού κινήματος μη καταβολής διοδίων που κλιμακώνει τις κινητοποιήσεις του στις εθνικές οδούς όλης της χώρας. Πρόσκαιρος σύμμαχος των πολιτών που σηκώνουν τις μπάρες και περνούν χωρίς να πληρώσουν τα τέλη φαίνεται να είναι και η γνωμοδότηση του προέδρου της Αρχής για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, που δεν επιτρέπει να χρησιμοποιούνται φωτογραφίες με τους αριθμούς των οχημάτων των οποίων οι οδηγοί δεν πληρώνουν διόδια. Ωστόσο, από την Αρχή δίνεται η άδεια στο αρμόδιο υπουργείο να διαβιβάζει τα στοιχεία των οδηγών που δεν πληρώνουν την υποτιθέμενη υποχρέωσή τους.Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν στη δημοσιότητα στελέχη του κινήματος «Stop στα διόδια» ξεπερνούν το 20% τα ποσοστά των οδηγών που αρνούνται να πληρώσουν διόδια.Η αγανάκτηση των πολιτών είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη και στηρίζεται στο πνεύμα της οδηγίας της ΕΕ (1992/62) που τονίζει πως μόνο σε αυτοκινητόδρομους που πληρούν τις προϋποθέσεις ασφάλειας και φωτισμού επιβάλλονται διόδια.

Η ίδια οδηγία δε, ορίζει ως αυτοκινητόδρομο αυτόν που διαθέτει για τις δύο κατευθύνσεις κυκλοφορίας διακεκριμένα οδοστρώματα , που χωρίζονται μεταξύ τους είτε με διαχωριστική νησίδα είτε κατ' εξαίρεση με άλλα μέσα, χαρακτηριστικά που όπως δηλώνει ο Β. Παπαδόπουλος μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Ενάντια στα Διόδια, δεν τα έχουν οι περισσότερες εθνικές οδοί.Αυτή η αρχικά αυθόρμητη και πηγαία αντίδραση των πολιτών απέναντι στα πολιτική των χαρατσιών εκπέμπει υγεία και ελπίδα για περισσότερες δίκαιες κατακτήσεις.Κυρίως όμως φανερώνει μια τρομερή επίδειξη αποφασιστικότητας των πολιτών που όμοιά της δεν έδειξε καμιά κοινωνική ομάδα κατά την περίοδο της φοροεισπρακτικής καταιγίδας, αλλά και απέναντι στην αχαλίνωτη διάθεση της κυβέρνησης να ανακαλύπτει διαρκώς νέες διαστάσεις και δυνατότητες είσπραξης προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ολιγωρίες, τις ατασθαλίες και την κακοδιαχείριση που οδήγησε όλες αυτές τις εταιρείες που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση εξάρτησης με τον δημόσιο τομέα στα σημερινά τους ελλείμματα.

Πρόκειται για μια μάχη εναντίον της ακρίβειας που υποσκάπτει καθημερινά τα θεμέλια του κοινωνικού ιστού και της άτυπης, αθόρυβης απομύζησης στις παρυφές των μέτρων που δεν μπορεί πλέον να γίνει αποδεκτή από τους πολίτες που βλέπουν πια τα εισοδήματά τους μόλις και μετά βίας να μπορούν να καλύψουν τις πάγιες ανάγκες τους. Όμως, επιβάλλεται αυτός ο πόλεμος κατά της ακρίβειας να αποκτήσει και νέες διαστάσεις και η ανυπακοή των οδηγών να μεταφερθεί και στις καθημερινές συναλλαγές των πολιτών με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Να αναπτυχθούν νέες πρωτοβουλίες πολιτών που θα εκπέμψουν με ευγλωτία και δράσεις το μήνυμα της κοινωνίας που ασφυκτιά υπό το βάρος των αυξήσεων που συνεπάγονται μικρότερη καταναλωτική εμπιστοσύνη γι αυτούς και ολοένα και λιγότερα έσοδα για τις επιχειρήσεις.