Το επώνυμο που όλοι μας έχουμε λάβει σφραγίζει καθοριστικά τη ζωή μας, την προσωπικότητά μας με χίλιους δυο τρόπους. Κάποιοι τυχεροί από εμάς καταφέρνουν να έχουν ένα εύηχο επώνυμο ενώ κάποιοι άλλοι διαρκώς παραπονιούνται γι αυτό και δικαιολογούνται σχεδόν αναίτια, χωρίς κάποιος να τους το έχει ζητήσει. Θυμάμαι μικρός πόσο υπέφερα γι αυτό το «Καραγκουνίδης» που υπήρξε τότε και ότι πιο μεταμοντέρνο κυκλοφορούσε στο σχολείο μου. Θυμάμαι ακόμη ότι όταν μου ζητούσε ο δάσκαλος να δημοσιεύσει τα πρώτα μου κείμενα στη σχολική εφημερίδα του έθετα ρητά έναν απαράβατο όρο: να γράψει λάθος το όνομά μου.
Στην εφηβεία μου, την ώρα που οι συμμαθητές μου προσπαθούσαν να τα βρουν με τον εαυτό τους, εγώ γύρευα απεγνωσμένα να τα βρω με το επίθετό μου. Κι όταν όλοι ρωτούσαν «ποιος είμαι;» εγώ ρωτούσα «γιατί να λέγομαι;». Τελικά, κάπου στα είκοσι μαθαίνω ότι ο πραγματικός μου πατέρας είναι άλλος, από αυτόν που με μεγάλωσε. Ξεκινώ τότε μια περιπλάνηση με στόχο όχι να βρω τον πραγματικό μου πατέρα όπως θα σκεφτήκατε, αλλά το πραγματικό μου επίθετο . Τελικά το βρίσκω. Είναι Ιωάννου. Λίγο αργότερα, επιτέλους, μου δίνεται η δυνατότητα της πραγματικής επιλογής, που όταν κάποτε επιχείρησα να την ασκήσω ως νήπιο όλοι την μετέφραζαν ως κλάμα εξαιτίας των δοντιών που έβγαζα. Μπορώ πια να διαλέξω επίθετο με τρόπο που δεν θα πληγώσει τα αισθήματα κανενός από τους δυο τους και κυρίως τα δικά μου και θεωρώ ότι πετυχαίνω διάνα κάνοντας την καλύτερη δυνατή επιλογή: Κρατώ το Ιωάννου για κανονικό και διατηρώ το Καραγκουνίδης για καλλιτεχνικό.
Τελικά έχω καταλήξει εδώ και καιρό σε ένα σκεπτικό που με απελευθερώνει απ όλους αυτούς τους ανύπαρκτους αυτοπεριορισμούς: ότι, εν τέλει, δεν πρέπει να έχουμε και τόση φούρια να αλλάξουμε τα επίθετά μας, διότι το καθένα από αυτά έχει τη δική του σημασία και αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό ταξίδι και ανεπανάληπτο. Άσχετα αν το δικό μου μοιάζει να ξεκινάει από το Σταθμό Λαρίσης και να καταλήγει στα ΚΤΕΛ Θεσσαλίας.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή