Αναρωτιέμαι καμιά φορά γιατί χαρακτηρίστηκε ως "γηραιός" μονάχα ο Ηρακλής αλλά όχι και ο Παναθηναϊκός. Φυσικά, πρόκειται για ένα από τα πολλά παράδοξα του ελληνικού αθλητισμού που ελάχιστη, κι αυτή μόνο συμβολική, σημασία έχουν μπροστά στα αληθινά παράδοξα της ελληνικής ιστορίας. Άλλωστε, τα προσωνύμια των ομάδων, ουκ ολίγες φορές προέκυψαν από καθημερινές ιστορίες, χαρακτηριστικά ή ελαττώματα ανθρώπων που υπηρέτησαν την ιδέα της ομάδας τους, και ταυτιστήκαν κάποτε τόσο πολύ τελικά μ αυτήν, που, άθελά τους, της "κόλλησαν" και το παρατσούκλι που την ακολουθεί για μια ολόκληρη ζωή. Τέτοια ήταν για τον Ηρακλή η περίπτωση των αδελφών Ζαχαριάδη, δύο εμβληματικών προπονητικών μορφών της ερασιτεχνικής αλλά και της πρώιμης επαγγελματικής εποχής, που πρωτοονομάστηκαν "γριές" επειδή τα ταλαιπωρημένα και λιγάκι βαθουλωμένα πρόσωπά τους παρέπεμπαν στην εικόνα μιας ηλικιωμένης κυρίας.
Κι επειδή συζητήσεις σχετικές με τα 100 χρόνια του Παναθηναϊκού, όπως άρχισε να διαφαίνεται στον τηλεοπτικό ορίζοντα δεν πρόκειται να στερηθούμε κι επειδή ακόμα στον ίδιο ορίζοντα δεν διακρίνουμε και καμιά ιδιαίτερη διάθεση σχολιασμού των 100χρονων του "γηραιού", αποφάσισα να αφιερώσω αυτό εδώ το άρθρο, στον σύλλογο των μαχητών της ελευθερίας Ιβάνοφ και Κατσάνη, των Ολυμπιονικών, της πολύπλευρης καλλιέργειας του αθλητισμού (με τελευταία τη σύσταση ομάδας Ράγκμπι), των δύο πρωταθλημάτων στο μπάσκετ, μεταξύ των οποίων του πρώτου στην ιστορία των πρωταθλημάτων Ελλάδος το 1928, αλλά και του τροφοδότη της ραχοκοκαλιάς της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ με (Διαμαντίδη, Χατζηβρέτα, Σχορτσιανίτη, Λάζαρο Παπαδόπουλο) η οποία κατέκτησε το 2005 το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σερβία και πρόσφατα τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ της Ιαπωνίας.
Του Ηρακλή ακόμα των 11 τίτλων στα τελευταία 7 χρόνια στο βόλεϊ, της κορυφαίας κατά πολλούς ομάδας στο βόλεϊ που εμφανίστηκε στο ελληνικό στερέωμα με τις λαμπρές ευρωπαϊκές πορείες και τους δύο χαμένους τελικούς στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Και φυσικά θα μιλήσουμε για τον Ηρακλή των Αϊδινίου, Αντονίεβιτς Λες Σάννον, Καλαμπάκα, του μόλις ενός κυπέλλου Ελλάδας, του ενός Βαλκανικού Κυπέλλου (σε μια περίοδο που η αξία του ήταν διεθνώς αναγνωρισμένη) και της μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας της περιόδου 82-91, με τους Παπαϊωάννου, Κωφίδη, Καραϊσκο να συστήνουν την ανωτάτη σχολή ποδοσφαίρου, όπως έλεγε πολύ εύστοχα το διάσημο πανό, αλλά κυρίως τον Ηρακλή του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ αυτή η χώρα, του Βασίλη Χατζηπαναγή, ενός παίκτη, για τον οποίο ο "μουντιαλικός" τεχνοκράτης, μετρημένος και πολύπειρος τεχνικός του "γηραιού" στα τέλη της δεκαετίας του 90, Άγκνε Σίμονσον είχε πει πως είναι ένας από τους 4-5 κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, συγκρίνοντας τον μάλιστα με τους Πελέ, Μαραντόνα, Μπενκεμπάουερ και Κρόιφ.
Τον Ηρακλή ακόμα που κερδίζει το σεβασμό, αλλά όχι τίτλους, τον Ηρακλή της φοβίας μπροστά στη μεγάλη πρόκληση, της άδικης αντιμετώπισης, του αυτοσαρκασμού, της νοικοκυροσύνης, τον Ηρακλή που ποτέ δεν εξάρτησε το μεγαλείο του από μεγάλα οικονομικά ανοίγματα τα οποία δεν θα μπορούσε στη συνέχεια να εκπληρώσει, ποντάροντας δηλαδή, όπως άλλοι, στην κατάκτηση τίτλων και την δημιουργία λαϊκού ρεύματος που θα επέτρεπε στη συνέχεια την απαλοιφή των δημιουργημένων χρεών. Τον Ηρακλή, των ιδιαίτερων οπαδών, των προβληματικών διοικήσεων, της υπόγειας δυναμικής, της διαρκούς γέννησης και του πολιτισμού.
Τον Ηρακλή των μεγάλων "ΑΝ", των χαμένων τελικών, των σφαγιαστικών ημιτελικών, της απώλειας στρατιών παικτών, της εύκολης θυματοποίησης, της ατελείωτης αίγλης των χαμένων μαχών, των οπαδών που ποντάρουν στο αουτσάιντερ, των οπαδών του Δαυίδ, τέλος, που δυσκολεύονται τόσο πολύ να συνειδητοποιήσουν, πως είναι δυνατό ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων να στοιβάζεται πίσω από τον πανίσχυρο Γολιάθ, διεκδικώντας ουσιαστικά την διαρκή επικράτηση του πανίσχυρου στο παιχνίδι.
Τον Ηρακλή που φέτος, συμπληρώνοντας 100 χρόνια διαδρομής, σηκώνει στον ουρανό της Θεσσαλονίκης τον μεγαλύτερο ίσως τίτλο, που μπορεί να συνοδεύει το όνομα ενός ζωντανού οργανισμού, αυτόν δηλαδή της εκατονταετούς διάρκειας, της συνεχούς παρουσίας, της αδιάλειπτης πολυπρόσωπης συμμετοχής στα αθλητικά δρώμενα της χώρας, σε ένα περιβάλλον μάλιστα τόσο σκληρά ανταγωνιστικό όσο και πολλές φορές άγονο, αφιλόξενο ή και εχθρικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου