Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΟΥΣ: ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ (ΑΤΗΕΝΣ24)

Βρισκόμαστε περίπου ένα χρόνο πριν από την ολοκλήρωση της προεδρικής θητείας του Τζορτζ Μπους και ο Αμερικανός πολιτικός καίγεται να προσθέσει στο βιογραφικό του ένα είδος άλλοθι σ αυτούς που τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους χειρότερους προέδρους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μια μεγάλη επιτυχία στη διεθνή σκηνή, που θα παρέπεμπε θετικά στις ημέρες του και θα αντανακλούσε ένα μικρό επίτευγμα στο θέμα της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας, ίσως αποτελούσε γι αυτόν ένα εντελώς αδιάφορο θέμα πριν από λίγα χρόνια, καθώς ήταν φανερό πως οι προτεραιότητές του είχαν πάντοτε την οσμή του πετρελαίου, όμως σήμερα, μπροστά στο φάσμα μιας βλαπτικής υστεροφημίας, του είναι σχεδόν αναγκαία. Αν δεχτούμε φυσικά σαν βάση το γεγονός ότι δεν πρόκειται για την ανόητο, ηλίθιο και αναίσθητο άνθρωπο που περιγράφουν από την αρχή της θητείας του οι ουκ ολίγοι πολιτικοί του αντίπαλοι. Γιατί αν πρόκειται, ούτε θέμα υστεροφημίας τίθεται, ούτε θέμα διαχείρισης ενός σεβαστού προφίλ στα μετά Λευκού Οίκου χρόνια.

Αυτή λοιπόν η επιτυχία που επιδιώκει ο Αμερικανός πρόεδρος, ούτε το Ιράν αφορά, καθώς ακόμα και το αμερικάνικο κοινό δεν συμμερίζεται τις ανησυχίες του, στο βαθμό τουλάχιστον που τις διατυπώνει, ούτε φυσικά την εξάρθρωση της Αλ Κάιντα και την σύλληψη του Μπιν Λάντεν, με τους οποίους δεν δείχνουν και να πολυασχολούνται τα τελευταία τρία χρόνια, ούτε καν σε επίπεδο ρητορικής.

Και φυσική αυτή η επιτυχία δεν αφορά τον Κάστρο, τον Τσάβες, και το κόκκινο τόξο στη Λατινική Αμερική, καθώς και οι ψυχροπολεμικές κραυγές απ όπου κι αν προέρχονται μάλλον σαν παρωχημένο ανέκδοτο φαντάζουν εν έτη 2008.

Τέλος η επιτυχία που ονειρεύεται σε διεθνές επίπεδο ο Αμερικανός πρόεδρος δεν μπορεί να αφορά ούτε την αναγνώριση του Κόσσοβου, ούτε την εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος προστασίας στην Ανατολική Ευρώπη, ούτε την ανθρωπιστική κρίση στο Σουδάν και την διοικητική μεταρρύθμιση των Ηνωμένων Εθνών.

Άρα, τι μας απομένει, προκειμένου, ο Τεξανός πολιτικός να βγάλει από πάνω του το ράμφος του γερακιού, που πολύ επιτυχημένα οι σκιτσογράφοι ανά τον κόσμο του έχουν προσκολλήσει, και να φορέσει για την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία λευκά φτερά περιστεριού; Φυσικά το Μεσανατολικό.

Τώρα, τι είδους μερίδιο αποζητά, σε μια ενδεχόμενη θετική έκβαση των συνομιλιών μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων εντός του 2008, και σε τι είδους ιστορικής αναγνώρισης της συνεισφοράς του σε αυτή ελπίζει είναι άλλο θέμα. Λες και θυμούνται ποτέ οι έγγαμοι που έσωσαν τελικά τον γάμο τους με μια ειδυλλιακή συνάντηση σ ένα φιλόξενο ξενοδοχείο, το όνομα του ξενοδόχου.

Αντίθετα, ιστορικά, όλοι θα θυμούνται τον πρόεδρο, που δεν κατάφερε να αποτρέψει τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, που έφερε την Δημοκρατία του στο Ιράκ με ανθρώπινο κόστος εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών, που προκάλεσε τόση μεγάλη ζημιά στην παγκόσμια φήμη της πατρίδας του, τον πρόεδρο που απορρύθμισε το σύστημα υγείας της χώρας του, την οικονομία της οποίας, οι πολιτικές του οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ύφεση, τον πρόεδρο που δεν συνέλαβε όπως είχε υποσχεθεί τον υπ αρίθμ. 1 τρομοκράτη στον κόσμο, τον πρόεδρο που έφερε στον κόσμο ολόκληρο ένα νέο είδους φόβου, αυτόν των υπέρμετρων ελευθεριών και των "πλεοναστικών" ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εν κατακλείδι, ο Αμερικανός πρόεδρος, αν οι υποθέσεις μας έχουν μια βάση αληθείας, κυνηγά μια ανύπαρκτη ευκαιρία, καθώς κανένα δικαστήριο, καμιά ιστορία και καμιά λογική δημοκρατία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ελαφρυντικά στον πατροκτόνο και μητροκτόνο νεαρό, που ισχυρίζεται ότι αξίζει την ευσπλαχνία μας επειδή έχει μείνει ορφανός. Όσον αφορά δε την εξέλιξη των συνομιλιών Ισραήλ και Παλαιστίνης φαίνεται να υπάρχει και διάθεση και αποφασιστικότητα, δύο στοιχεία τα οποία, οι ακραίες δυνάμεις και των δύο χωρών θα επιδιώξουν να εξασθενήσουν.

Ήδη, σήμερα, το δεξιό κόμμα Ισραέλ Μπεϊτένου, το οποίο διαθέτει 11 έδρες στην 120μελή Κνεσέτ, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τον κυβερνητικό συνασπισμό του Εχούντ Όλμερτ, διαμαρτυρόμενο για τις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Παλαιστινίους. Οι υπερασπιστές των απόλυτων λύσεων είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούν μια προσέγγιση βασισμένη σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, αποδεικνύεται εκ νέου. Ωστόσο, αν αυτή η προσπάθεια επαναπροσέγγισης, δεν πυροδοτείται απλώς από ένα "επικοινωνιακό" καπρίτσιο του προέδρου Μπους, γεννά νέες ελπίδες που απομένει να δείξει ο χρόνος αν είναι βιώσιμες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου