Είναι πια θρυλική η απέχθεια των κομμουνιστών για την επιτυχία. Η δαιμονοποίησή της μάλιστα δεν αργεί να γίνει αισθητή στις τάξεις οποιασδήποτε αριστερής οικογένειας, περνώντας σαν αξία και ιδανικό από τον πατέρα στα παιδιά. Θυμάμαι να λένε στον πατέρα μου:
Ο πρώτος σου γιος είναι ένα πανέξυπνο παιδί και θα διαπρέψει στη ζωή του. Εκείνος απαντούσε: Καλό παιδί να ναι, και θα βρει μια δουλίτσα.
Ο δεύτερος σου γιος έχει μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Να τον πας σε ομάδα να γίνει ποδοσφαιριστής. Εκείνος απαντούσε: Καλό παιδί να ναι και θα βρει μια δουλίτσα.
Ο τρίτος σου γιος έχει πολύ καλές ιδέες για μπίζνες. Να τον ενθαρρύνεις, μήπως και γίνει επιχειρηματίας. Εκείνος απαντούσε: καλό παιδί να ναι και θα βρει μια δουλίτσα.
Ο τέταρτός σου γιος εισχωρεί πολύ βαθιά στα πράγματα. Να τον ενθαρρύνεις να γίνει επιστήμονας. Εκείνος απαντούσε: καλό παιδί να ναι και θα βρει μια δουλίτσα.
Ο πέμπτος σου γιος δεν έχει κανένα απολύτως ταλέντο και καμιά φιλοδοξία. Να τον προσέξεις ιδιαίτερα. Εκείνος απαντούσε: Για ποιον μιλάς, έχω τέτοιο διαμάντι στην οικογένεια και δεν το ξέρω;
Τελικά, θυμάμαι με αγάπη τον πατέρα μου να βάζει μια στάλα νερό στο κρασί του, όταν άφησε, το 1991, μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, τον αέρα της αλλαγής, που φυσούσε τότε στον κόσμο να επηρεάσει λιγάκι τις άκαμπτες αρχές του.
Ήταν τότε που μου αναγνώρισε το δικαίωμα να θεωρούμαι ως ένας από τους πιο σέξι άνδρες της οικογένειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου