Θα με εξέπληττε θετικά, αν έβλεπα μια συντονισμένη και μαζική διαδήλωση συμπαράστασης προς το πρόσωπο του 20χρονου αστυνομικού που χαροπαλεύει αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο Κοργιαλένειο-Μπενάκειο(Ερυθρός Σταυρός). Ειδάλλως, αν δεν υπάρξει αυτή η μαζική, λαϊκή κινητοποίηση εναντίον της βίας, απ όποια πλευρά κι αν αυτή προέρχεται, το μήνυμα που θα εκλάβουν οι δράστες αυτής της τρομακτικά «απολίτικης» και αποτρόπαιας πράξης δειλίας, θα είναι ασαφές και διφορούμενο, τόσο ώστε να τους επιτρέψει να το ερμηνεύσουν κατά το δοκούν, σαν μια σιωπηρή αποδοχή από πλευράς πολιτών. Και φυσικά να σχεδιάσουν την συνέχειά του.
Με λίγα λόγια, μια κοινωνία που σωπαίνει επιλεκτικά μπροστά σε μια τέτοια εγκληματική ενέργεια, εναντίον μάλιστα ενός 20χρονου ανθρώπου, που έτυχε να αναζητήσει την τύχη του στο αστυνομικό σώμα, όχι οπωσδήποτε επειδή λατρεύει την επιβολή της εξουσίας-άλλωστε ποια επιβολή και ποια εξουσία σ ένα ανυπόληπτο στα μάτια της κοινωνίας σώμα- αλλά απλώς για να βρει μια σίγουρη δουλειά και να στήσει το δικό του μέλλον, ό,τι δηλαδή λίγο πολύ επιζητούν οι περισσότεροι, είναι μια κοινωνία που άγεται και φέρεται στη συναισθηματική της δίνη, μια κοινωνία με άδεια κεφάλια που γεμίζουν μονάχα από τις σκέψεις των διαχειριστών των ΜΜΕ, που δεν έχει μπούσουλα, παιδεία, προορισμό και αυτόνομη ικανότητα κριτικής ανάλυσης των γεγονότων και των κινδύνων που την περιτριγυρίζουν.
Μια κοινωνία που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αστυνομικούς.
Μια κοινωνία που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την επιλογή της βίας.
Μια κοινωνία που δείχνει ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε με δημιουργικό τρόπο παρά μόνο με αποχή από τη δημιουργική διαδικασία και την παραγωγή.
Μια κοινωνία τόσο βαθιά διχασμένη που διαχωρίζει τη βία σε καλή και κακή, που έχει τόσα πολλά αιτήματα να διεκδικήσει, ώστε τελικά περιορίζεται στην ασαφή διακήρυξη τους με μη κωδικοποιημένο και συγκεκριμένο τρόπο. Βυθισμένη στη θολούρα του θυμού της και της συναισθηματικής της πλημμυράς. Μια κοινωνία που πετάγεται ξαφνικά από τον ύπνο της, μισονυσταγμένη, μισοζαλισμένη στους δρόμους για να διεκδικήσει κάτι που είδε στο όνειρό της, αλλά και που δεν θυμάται ακριβώς τη μορφή και το σχήμα του, παρά μόνο την αίσθηση που της αποκόμισε. Που διεκδικεί επί παραδείγματι δαπάνη 5% στην Παιδεία χωρίς να συγκεκριμενοποιεί που θα πάνε αυτά τα χρήματα. Τι πρέπει να βελτιώσουν; Μια κοινωνία που δεν αναγνωρίζει πως υπάρχουν και καλές αίθουσες και καλά βιβλία στα σχολεία τα οποία, όμως, δεν ανοίγονται σχεδόν ποτέ από τους μαθητές που πρέπει επιτέλους να οριοθετήσουν τους στόχους τους, να τους δώσουν συγκεκριμένη μορφή, όπως έκαναν πρόσφατα οι συνάδελφοί τους στη Γαλλία, που κατέβηκαν στους δρόμους επειδή η κυβέρνηση Σαρκοζί σχεδιάζει μείωση του διδασκαλικού προσωπικού με παράλληλη μείωση των ωρών διδασκαλίας. Επειδή, τελικά, το πάθος της διεκδίκησης μιας καλύτερης Παιδείας θα γίνει περισσότερο πειστικό αν την ίδια ώρα που οι νέοι άνθρωποι διαδηλώνουν τα αιτήματά τους, γεμίσουν τα θέατρα, τα βιβλιοπωλεία, τις βιβλιοθήκες, τις κυψέλες πολιτισμού που υποβαθμίζονται ελλείψει ουσιαστικού ενδιαφέροντος, ίσως η κεντρική εξουσία ερμηνεύει τα μηνύματα μ έναν τρόπο που της επιτρέπει να τρενάρει επ αόριστον τις εξελίξεις. Επειδή τελικά, καμιά διαδήλωση και ουδεμία κινητοποίηση αποδεικνύεται για την εξουσία τόσο πιεστική όσο ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, μιας κοινωνίας, που διεκδικεί παράγοντας, δημιουργώντας, βελτιώνοντας και δείχνοντας με το παράδειγμα πως εννοεί αυτά που λέει και το αποδεικνύει ανά πάσα στιγμή.
Θα έβλεπα λοιπόν με μεγάλη ικανοποίηση, ακόμα κι αν αυτό δεν συνέβαινε τόσο αυθόρμητα , όσο συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν, μια κάθοδο των νέων και όχι μόνο ανθρώπων στους δρόμους που λίγες εβδομάδες πριν αποδείκνυαν το χρέος τους απέναντι στην ανθρώπινη φύση, διαδηλώνοντας υπέρ του δικαιώματος στη ζωή και την προοπτική, πράττοντας το ίδιο ακριβώς πράγμα. Γιατί στην πραγματικότητα, μόνο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα στη ζωή του υποτιθέμενα πολιτικού σου ή ταξικού σου αντιπάλου μπορείς να αποδείξεις την αλήθεια των πεποιθήσεών σου. Κι ότι φυσικά είσαι ώριμος να αποδεχτείς ότι όπως μέσα σ ένα σώμα αστυνομικών υπάρχουν αρκετές βίαιες ακαλλιέργητες φύσεις ανθρώπων, ικανές να διαπράξουν ακόμα και έγκλημα, έτσι και μέσα στο σώμα της υπόλοιπης κοινωνίας, και μάλιστα στο πιο ανήσυχο ιδεολογικά κομμάτι της, υπάρχουν και κάποιοι που είναι πανέτοιμοι να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές, τυφλωμένοι από την ιδεολογικοποίηση του μίσους τους, εναντίον κάποιων που αποτελούν απλώς τους «ανεμόμυλους» του Δον Κιχώτη και το προπέτασμα καπνού της εξουσίας. Κι επειδή τελικά αυτό που μισούμε περισσότερο στους αστυνομικούς, αν εξαιρέσουμε φυσικά την βαριά φορτισμένη και αμαρτωλή παράδοσή τους στον τόπο, είναι το ότι αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό τους την αδυναμία μας να αυτοπροσδιοριστούμε και να ζήσουμε σαν λαός, χωρίς παιδεία και αυτοσυνειδησία που είμαστε, δίχως την ανάγκη κάποιου, που θα μας λέει κάθε φορά τι πρέπει να κάνουμε, είτε αυτός λέγεται δάσκαλος είτε τροχονόμος, είτε πολιτικός, είτε δημόσιος υπάλληλος, ίσως τελικά έχει φτάσει η ώρα να κοιτάξουμε λιγάκι μέσα μας και να αναζητήσουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην πολύπλευρη κρίση που μας πλήττει, κυρίως εκ των έσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου