Νέες ταινίες. Μια από τις πιο διάσημες δολοφονίες στην ιστορία διέπραξε ο μοναχικός και φαινομενικά φυσιολογικός Μαρκ Τσάπμαν, πυροβολώντας στις 8 Δεκεμβρίου 1980 πέντε φορές τον Τζόν Λένον στην είσοδο της κατοικίας του στη Νέα Υόρκη.
Κόσμος συγκεντρωμένος περιμένει το ίνδαλμα του, προσδοκώντας ένα αυτόγραφο, ένα χαμόγελο, μια σύντομη συνομιλία. Και εκείνο σπάνια τους χαλάει το χατίρι.
Μέσα σ όλους αυτούς τους περιφερόμενους λάτρεις της γνήσιας τέχνης, του έρωτα και της ειρήνης, συναντάμε και μια μορφή λιγάκι πιο συμβατική και ξεκάθαρα παράταιρη, να περιμένει ανυπόμονα με έναν δίσκο παραμάσχαλα την συνάντησή του με τον διάσημο αστέρα της μουσικής.
Τι είναι όμως αυτό, που ώθησε έναν οικογενειάρχη, να παρατήσει το σπίτι του και να ταξιδέψει ως την Νέα Υόρκη προκειμένου να δολοφονήσει τον Τζον Λένον; Η μήπως ο αποτρόπαιος αυτός στόχος προέκυψε στο ίδιο το ταξίδι;
Και τι ρόλο έπαιξε τελικά, στην απόφασή του, να τραβήξει τη σκανδάλη, σημαδεύοντας ένα σύμβολο της αγάπης, της ειρήνης και της παγκόσμιας αρμονίας η ανέκφραστη μεγαλομανία του ή ακόμα και η ταύτισή του με το κλασικό μυθιστόρημα "Ο Φύλακας της Σίκαλης;".
Σ αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, η κάμερα του Τζ. Π. Σκάφερ, προσπαθεί να εντρυφήσει στις σκέψεις ενός φθίνοντα χαρακτήρα που καταργεί μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο τον εαυτό του, βυθιζόμενος σε ένα ψυχικό και διανοητικό τέλμα.
Η σχεδόν σβησμένη φωνή του αποτελεί το καλύτερο μέσο για να περιγράψει, όσο είναι φυσικά δυνατόν, την σύγχυση που βασιλεύει στο μυαλό του, την επίμονη εμφάνιση ιδεών και συναισθημάτων στη συνείδησή του αλλά και ολόκληρη την προσπάθεια που καταβάλλει για να φέρει την εγκληματική πράξη που προτίθεται να κάνει στα μέτρα των ιδεών του και της ιδεολογίας του.
Η ταινία μου άρεσε. Είναι ένα χρονικό μοναξιάς και θανάτου που δεν μπορεί να μας αφήσει ούτε αδιάφορους αλλά ούτε και ανεπηρέαστους μπροστά στο δράμα τόσο του θύματος όσο και του θύτη. Και φυσικά όπως και κάθε άλλη καλή ταινία, μας αναγκάζει να προσθέσουμε στην μυθολογία της και τα δικά μας αναπάντητα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα: Είναι τελικά τόσο μεγάλη η δύναμη της τέχνης και η επίδραση που μπορεί να έχει σε ιδιαίτερες ανθρώπινες ψυχές; Και τέλος: κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί η θλίψη να μεταβληθεί σε μία πολύ επικίνδυνη και επιθετική ιδεοληψία;
Κόσμος συγκεντρωμένος περιμένει το ίνδαλμα του, προσδοκώντας ένα αυτόγραφο, ένα χαμόγελο, μια σύντομη συνομιλία. Και εκείνο σπάνια τους χαλάει το χατίρι.
Μέσα σ όλους αυτούς τους περιφερόμενους λάτρεις της γνήσιας τέχνης, του έρωτα και της ειρήνης, συναντάμε και μια μορφή λιγάκι πιο συμβατική και ξεκάθαρα παράταιρη, να περιμένει ανυπόμονα με έναν δίσκο παραμάσχαλα την συνάντησή του με τον διάσημο αστέρα της μουσικής.
Τι είναι όμως αυτό, που ώθησε έναν οικογενειάρχη, να παρατήσει το σπίτι του και να ταξιδέψει ως την Νέα Υόρκη προκειμένου να δολοφονήσει τον Τζον Λένον; Η μήπως ο αποτρόπαιος αυτός στόχος προέκυψε στο ίδιο το ταξίδι;
Και τι ρόλο έπαιξε τελικά, στην απόφασή του, να τραβήξει τη σκανδάλη, σημαδεύοντας ένα σύμβολο της αγάπης, της ειρήνης και της παγκόσμιας αρμονίας η ανέκφραστη μεγαλομανία του ή ακόμα και η ταύτισή του με το κλασικό μυθιστόρημα "Ο Φύλακας της Σίκαλης;".
Σ αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, η κάμερα του Τζ. Π. Σκάφερ, προσπαθεί να εντρυφήσει στις σκέψεις ενός φθίνοντα χαρακτήρα που καταργεί μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο τον εαυτό του, βυθιζόμενος σε ένα ψυχικό και διανοητικό τέλμα.
Η σχεδόν σβησμένη φωνή του αποτελεί το καλύτερο μέσο για να περιγράψει, όσο είναι φυσικά δυνατόν, την σύγχυση που βασιλεύει στο μυαλό του, την επίμονη εμφάνιση ιδεών και συναισθημάτων στη συνείδησή του αλλά και ολόκληρη την προσπάθεια που καταβάλλει για να φέρει την εγκληματική πράξη που προτίθεται να κάνει στα μέτρα των ιδεών του και της ιδεολογίας του.
Η ταινία μου άρεσε. Είναι ένα χρονικό μοναξιάς και θανάτου που δεν μπορεί να μας αφήσει ούτε αδιάφορους αλλά ούτε και ανεπηρέαστους μπροστά στο δράμα τόσο του θύματος όσο και του θύτη. Και φυσικά όπως και κάθε άλλη καλή ταινία, μας αναγκάζει να προσθέσουμε στην μυθολογία της και τα δικά μας αναπάντητα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα: Είναι τελικά τόσο μεγάλη η δύναμη της τέχνης και η επίδραση που μπορεί να έχει σε ιδιαίτερες ανθρώπινες ψυχές; Και τέλος: κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί η θλίψη να μεταβληθεί σε μία πολύ επικίνδυνη και επιθετική ιδεοληψία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου