Μια από τις πιο σημαντικές αποστολές των εκλεγμένων βουλευτών και υπουργών είναι να συμβάλλουν στην δημιουργία θέσεων εργασίας αντί να βρίσκουν δουλειά μεμονωμένα σε πολίτες. Εξάλλου, το βόλεμα είναι μια παραδοχή ήττας: για τους πολιτικούς, τους πολίτες και την κοινωνία, που αφήνει περισσότερους δυσαρεστημένους από αυτούς που υποτιθέμενα τακτοποιεί. Γενικά σημαίνει ότι, αφού δεν μπορώ ασκήσω πολιτική για να καλύψω με τις δυνατότητές μου τις εργασιακές ανάγκες μιας κοινωνίας, εξασκώ μικροπολιτικές, αυτό δηλαδή το λίγο που παραδέχομαι ότι μπορώ να κάνω. Τα πράγματα όμως φαίνεται πως αλλάζουν, εξαιτίας της επίτασης των οικονομικών συνθηκών, αν και τα στερεότυπα και οι πεποιθήσεις που οδήγησαν στο σημερινό τέλμα είναι βαθιά ριζωμένα στη συνείδηση του ελληνικού λαού, και η πρόοδοσ θα βρει πολλά προσχώματα.
Γενικά, θεωρώ, ότι ένα χρονικό διάστημα της τάξεως των 4 με 8 ετών είναι αρκετό, προκειμένου να διασαφηνιστεί και στον τελευταίο πολίτη ότι δεν είναι προς το συμφέρον του αλλά ούτε και της χώρας να διεκδικεί με πλάγιους τρόπους θέσεις που δικαιωματικά αξίζουν περισσότερο σε άλλους.
Κι αν δεν πειστεί, δια της κατανοήσεως των καταστροφικών συνεπειών της αναξιοκρατίας, θεωρώ ότι πρέπει να βρίσκει μπροστά του διαρκώς απροσπέλασπους τοίχους κάθε φορά που θα επιχειρεί να διεκδικήσει μια θέση που δεν θα ανταποκρίνεται στα προσόντα και τις ιδιαίτερες ικανότητές του. Όμως, αυτό το σκεπτικό, για να μπορέσει να εφαρμοστεί και να επιφέρει ευεργετικά αποτελέσματα στο σύνολο της κοινωνίας πρέπει να αναπτυχθεί και να εφαρμοστεί με απόλυτη καθολικότητα. Χωρίς εξαιρέσεις, υποσημειώσεις και αστερίσκους.
Τελικά, η κατάληξη αυτής της προσπάθειας, που ξεκίνησε φιλολογικά πριν από αρκετά χρόνια με αρκετά πισωγυρίσματα είναι αλήθεια, αλλά που όπως φαίνεται μόλις σήμερα αντιμετωπίζεται με την πρέπουσα σημασία και επιτακτικότητα, καθώς πια βλέπουμε ότι αποτελεί κοινό τόπο το συμπέρασμα ότι σχετίζεται άμεσα με τη μείωση της παραγωγικότητα στη χώρα, πρέπει να καταλήξει στην αποκαθήλωση από τη λίστα των αξιακών προτεραιοτήτων του Έλληνα συνδηλώσεων του πατερναλισμού που εξυπηρετούν το φαινόμενο των πελατειακών σχέσεων, το οποίο έχει οδηγήσει στις πιο νευραλγικές θέσεις της δημόσιας διοίκησης και όχι μόνο άτομα αμφίβολης κατάρτισης και ελλιπούς εμπειρίας.
Αξιοκρατία λοιπόν παντού. Ένα σύνθημα, που μπορεί να πάρει σάρκα και οστά μόνο με την υπεύθυνη συνδρομή των πολιτών, οι οποίοι, εφεξής, αν θέλουν να αυξήσουν τις πιθανότητες εύρεσης μιας εργασίας που να ανταποκρίνεται στις σπουδές, τις εμπειρίες και το μόχθο τους πρέπει να καλλιεργούν συνθετικά προσόντα και ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που θα τους διαφοροποιούν σαν επαγγελματίες στην αγορά εργασίας. Αυτός ο δρόμος, της δια βίου εκπαίδευσης είτε για επαγγελματικούς, είτε για καθαρά προσωπικούς λόγους, και απαντάει στις ανάγκες των καιρών, αλλά και ταυτόχρονα είναι ένας όμορφος δρόμος που δεν σε αφήνει ποτέ να εφησυχάσεις να παραμείνεις στα ίδια, ενώ και παραγωγικά αποτελεί την πιο ασφαλή επιλογή για να μη νιώθει κάποιος που στελέχωσε μια θέση με αναξιοκρατικό τρόπο, διαρκώς αναλώσιμος, μονίμως υπ ατμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου