Με αφορμή τις ζακυνθινές «Ομιλίες», ένα είδος θεατρικού δρώμενου που έχει τις ρίζες του βαθιά στο Μεσαίωνα, ο Τώνης Λυκουρέσης, που περνάει με την ταινία «Η Χρυσομαλλούσα» από το χώρο της κριτικής σε αυτόν της σκηνοθεσίας μας συστήνει ένα κόσμο που αρνείται να μετασχηματιστεί και να προσαρμοστεί στις προοδευτικές επιταγές μιας πραγματικότητας που αλλάζει.
Η προσπάθεια του ανήσυχου δασκάλου ενός χωριού της Ζακύνθου να προσφέρει στους συντοπίτες του κάποιες μικρές ανάσες πολιτισμού, ανεβάζοντας μια θεατρική παράσταση βασισμένη πάνω στις λεγόμενες «Ομιλίες» θα προσκρούσει αρχικά στην απροθυμία μεγάλου μέρους του κοινωνικού ιστού και κατόπιν στο κύμα αντιδράσεων που θα ξεσηκώσει η νεωτεριστική ματιά του πάνω στην παραδοσιακή φόρμα.
Πρόκειται για μια πολιτική καταγγελία που αποτελεί παράλληλα και ένα από τα πιο γοητευτικά δείγματα της πρώτης περιόδου του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου με εξαιρετική φωτογραφία, αργή και ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία και όμορφη ατμόσφαιρα
Μέσα από τη σκιαγράφηση της συντηρητικής επαρχίας, ο Λυκουρέσης καταγράφει το ξύπνημα των αντιδραστικών δυνάμεων που ανασυσταίνονται και αντεπιτίθενται, κάθε φορά που νιώθουν πως απειλούνται από το καινούργιο, το μοντέρνο, το προοδευτικό.
Η σφοδρότητα της σύγκρουσης θα φέρει τελικά το δάσκαλο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αφού θα περιέλθει σε ανυποληψία, χάνοντας διαδοχικά τόσο τη δουλειά του και την εκτίμηση των συχωριανών του όσο και την αγαπημένη του, μια χήρα που στάθηκε γενναία στο πλευρό του, αλλά τώρα επιλέγει και πάλι το δύσκολο δρόμο της μετανάστευσης καθώς αυτός ο τόπος πια δε τη σηκώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου