Με το πέρασμα των χρόνων και τη φθορά που προκαλεί στις ζωές των ζευγαριών η συμβίωση, συναισθήματα όπως συντροφικότητα, τρυφερότητα, αληθινό ενδιαφέρον τείνουν να εξαλειφθούν Κι αυτό που απομένει τελικά να κρατά τους συμβίους ενωμένους είναι συνήθως κάποιος κοινός στόχος: το μεγάλωμα των παιδιών, το μεγάλωμα μιας δουλειάς, μια κοινή περιουσία. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι χτυπητές εξαιρέσεις που τελικά όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Άλλωστε, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, όταν πια έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους, ένα πρωϊνό, ανοίγουν την πόρτα και δεν ξαναεπιστρέφουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους. Μόνο με τα ρούχα που φοράνε, χωρίς καν αποσκευές και καμιά απολύτως απαίτηση.
Εξακολουθούν να αγαπούν τον σύζυγό τους αλλά δεν μπορούν πια να ζήσουν μαζί του. Έξω τους περιμένει συνήθως μια αχανής έρημος μοναξιάς με διάσπαρτες μικρές οάσεις ελευθερίας, που δικαιώνουν φαινομενικά την επιλογή τους. Έχουν πια περισσότερο ελεύθερο και ζωτικό χώρο στη διάθεσή τους, αλλά το μυαλό τους εξακολουθεί να βρίσκεται εγκλωβισμένο στην κλεισούρα της οικογενειακής ζωής. Το άγχος για τα παιδιά παραμένει, είτε αυτά είναι 5 είτε 10 είτε 40 χρονών.
Το ενδιαφέρον για το σύζυγο-συγγενή αναλλοίωτο και οι ενοχές πιο επιτακτικές από ποτέ να νοθεύουν τις ελάχιστες κατακτήσεις της ελεύθερης ζωής. Είχε πει κάποτε μια Ιταλίδα δημοσιογράφος ότι κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ζει μόνος. Εκτός κι αν του κληρωθεί, προσθέτω, το λαχείο της γνήσιας ψυχικής ταύτισης. Αυτής που εμφανίζεται μόνο στην καθολική μορφή της βαθιάς κατανόησης. Ενός συναισθήματος ανώτερου κι από τον έρωτα κι από την αγάπη ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου