Η χθεσινή ήταν μια μέρα αποκαλυπτική. Μην πάει ο νους σας σε κάτι τρομερό, απλώς καμιά φορά όταν επιβεβαιώνονται κάποιες σκόρπιες σκέψεις σου, τείνεις να τις μετατρέπεις σ ένα πλέγμα αλληλένδετων ιδεών που ονομάζεις σκεπτικό. Ως το μεσημέρι ολοκλήρωσα κανονικά τη δουλειά μου, μετά, το απόγευμα μου, αν και ο καιρός ήταν καλός αποφάσισα να το θυσιάσω σε μια επίσκεψη στο γυμναστήριο. Εκεί έκανα ότι ήταν να κάνω και λίγο πριν αποχωρήσω αισθανόμενος για μια ακόμη φορά ότι σπατάλησα τσάμπα και βερεσέ το χρόνο μου μέσα σ αυτή την ανθυγιεινή κλεισούρα, κι ούτε που γυμνάστηκα τελικά, είχα μια ενδιαφέρουσα στιχομυθία με κάποιον γνωστό μου που είχε εξαφανίσει ίχνη ζωής εδώ και μέρες. Κοντά στα 60 του σήμερα, μ ένα γιο κοντά στα 35 βρήκε στη ζωή του γυμναστηρίου μια πολύτιμη συμμαχία στην προσπάθειά του να ανανεωθεί ολόπλευρα.
Μου εκμυστηρεύθηκε ότι ακόμα και σήμερα δεν βρίσκει χρόνο για τον εαυτό του κι όταν μου αποκάλυψε ότι ο λόγος ήταν το «παιδί» και όχι η δουλειά του ή κάτι άλλο, έπεσα για μια ακόμη φορά από τα σύννεφα. Βλέποντας την απορία στο πρόσωπό μου επιχείρησε αντί να ξεδιαλύνει το μυστήριο να το περιπλέξει ακόμα περισσότερο , ξεκαθαρίζοντας ότι και βοήθησε το γιο του να σπουδάσει στο εξωτερικό, και του άνοιξε ένα ευρύχωρο και σε καλή περιοχή δικηγορικό γραφείο, και του έχει παραχωρήσει μερικά ακίνητα για να καρπώνεται τα εισοδήματα που προκύπτουν και μερικά ακόμα που άρχισαν σταδιακά να μου διαφεύγουν. Εγώ επέμεινα ότι δεν κατανοούσα τον λόγο που σήμερα δεν έχει χρόνο για τον εαυτό του και με ρώτησε με αφοπλιστική ηρεμία αν έχω παιδί.
Του απάντησα άμεσα πως δεν έχω και επανήλθε με θριαμβευτικό χαμόγελο τονίζοντας ότι αυτός είναι μάλλον ο λόγος που δεν μπορώ να τον καταλάβω. Του είπα ότι ούτε αυτός είχε πια παιδί. Πως είχε πριν από 30 χρόνια, και πως σήμερα έχει έναν 35χρονο γιο. Νομίζω ότι σ αυτό το σημείο του έδωσα την κατάλληλη πάσα για να μου μιλήσει ακόμα πιο εκτεταμένα γι αυτό που απασχολεί νυχθημερόν το μυαλό του: το γιο του.
Κι όταν εγώ εξακολουθούσα να μην αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο ισχυρίζεται ότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο, όντας επιχειρηματίας, χωρισμένος και χωρίς άμεσες υποχρεώσεις μού είπε το παροιμιώδες: Θα με καταλάβεις, όταν κάποια στιγμή θα πάρεις στα χέρια σου το νεογέννητο παιδί σου.
Αυτή η υποθετική εκτροπή του διαλόγου με έβαλε αμέσως σε απαισιόδοξες σκέψεις. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η συναισθηματική δέσμευση που συντελείται στην ψυχή του Έλληνα γονιού μόλις παίρνει στην αγκαλιά του το νεογέννητο βλαστάρι του, όμως, καταλαβαίνω ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι που καταλήγει στη δημιουργία του σύγχρονου Έλληνα. Αυτού που διαπρέπει στις παγκόσμιες λίστες των κακών συνηθειών. Τον επιρρεπή στην απειθαρχία, την ασυνέχεια, αυτόν που χρειάζεται διαρκώς ένα νέο ερέθισμα για να του ανανεώσει το ενδιαφέρον, που λίμνασε πάλι. Αυτό λοιπόν που ονομάζει ο Έλληνας γονιός αγάπη, και σε μεγάλο βαθμό δεν είναι τίποτα άλλο από προβολή σε μια λευκή σελίδα, του εγωισμού με τον οποίο γαλουχήθηκε από τους δικούς του γονείς, λαδώνει τη μηχανή παραγωγής κακομαθημένων, ανώριμων κι ανεύθυνων ενηλίκων. Ατόμων που δεν μπορούν να ενταχθούν σε σύνολα παρά μόνο σε μάζες. Που δεν καταφέρνουν ποτέ να δώσουν σχήμα στα συναισθήματά τους, να αγαπήσουν την έννοια της εργασίας και να ασχοληθούν με οτιδήποτε δεν αφορά στην ικανοποίηση των επιφανειακών τους αναγκών. Ανθρώπων που τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία, που έχουν διαγράψει από το ρεπερτόριό τους τη δυνατότητα να τους αρνηθείς οτιδήποτε. Ενήλικοι που ως παιδιά διδάχτηκαν από τους γονείς τους πως η ζωή για έναν άνθρωπο τελειώνει μόλις γίνει γονιός. Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες, έτσι δεν είναι; και οι Έλληνες πίνουν πολύ, καπνίζουν πολύ, τρώνε ανθυγιεινά, σκοτώνονται κατά χιλιάδες στους δρόμους, δεν ενδιαφέρονται για την αγωγή τους, δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, επιρρίπτουν τις αιτίες των δεινών τους σε άλλους, τους οποίους συνεχώς προσπαθούν να βελτιώσουν, μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους, κι αυτό είναι πάει και τελείωσε, έτσι θα είναι πάντα. Η πιο καλόβολη οπισθοχώρηση στην ιστορία της ανθρωπότητας:
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες, έτσι θα πορευτούμε, κι ότι γίνει…
Όμως, καμιά φορά που θυμάμαι πόση πληρότητα ένιωθα κάθε φορά που οι γονείς μου επέστρεφαν ενθουσιασμένοι από μια διασκέδαση σκέφτομαι ότι μονάχα οι γονείς που εξακολουθούν να ακούνε τις ανθρώπινες ανάγκες τους καθ όλη τη διάρκεια της ζωής τους είναι ικανοί να αγαπήσουν αυτά τα πλασματάκια όχι σαν προέκταση του εαυτού τους, αλλά σαν αυτόφωτα όντα, που θα τα αγαπούσαν ακόμη κι αν δεν ήταν δικά τους και επαρκείς να γαλουχήσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Οι υπόλοιποι απλώς μεγαλώνουνε στηρίγματα για τα γεράματά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου