ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ....(ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ)

Σε αντίθεση με τη λογοτεχνική γλώσσα, που είναι μια γλώσσα που εφευρίσκεται διαρκώς κατά την ώρα της δημιουργίας, η δημοσιογραφική είναι μια γλώσσα των κλισέ. Η επιλογή χρησιμοποίησής τους προκαλεί στον αναγνώστη μια σαφή οικειότητα σχετικά με την κατανόηση ενός δημοσιογραφικού κειμένου και στον δημοσιογράφο έναν ασφαλή μπούσουλα, καθώς νιώθει ότι με τη χρήση των προβλεπόμενων σχημάτων θα αναπτύξει με μεγαλύτερη ευκολία το σκεπτικό του απέναντι σ ένα κοινό που έμαθε να αντιμετωπίζει με δεκτικότητα τα κλισέ. Στην τέχνη του λόγου όμως το στερεότυπο ενοχλεί και το κλισέ ξινίζει. Σε τελική ανάλυση τα κλισέ αποτελούν εργαλεία που σε βοηθούν να διατυπώσεις κάποια πράγματα με σχετική ταχύτητα, αν και η χρήση τους πολλές φορές κινείται στα όρια της φαιδρότητας όταν χρησιμοποιούνται με προχειρότητα στην προσέγγιση ενός θέματος.
Το βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Γκιώνη με τίτλο «Εμένα μου λες» δεν αναφέρεται όμως μόνο στα κλισέ του δημοσιογραφικού και καθημερινού μας λόγου αλλά και σε πολλά από εκείνα τα ταπεινά και ανεξήγητα που προσφέρουν στιγμές ευθυμίας κάθε φορά που επιχειρείς να κυριολεκτήσεις ερμηνεύοντάς τα. Έπεσε τυχαία στα χέρια μου, καθώς περιεργαζόμουν κάποιες ποιητικές συλλογές σε συνοικιακό βιβλιοπωλείο. Αρχικά διερωτήθηκα τι γυρεύει στο συγκεκριμένο ράφι ένα έργο που δεν είναι ποιητικό. Μια δυο ματιές όμως με έπεισαν να το αγοράσω και το τελείωσα μόλις σε μια βραδιά καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ένα βιβλίο που αποπνέει τέτοια ελευθερία και ανεξαρτησία μόνο στην κατηγορία της ποίησης θα μπορούσε να φιλοξενηθεί. Διαβάζοντάς το, σου κάνει εντύπωση το πόση συμπυκνωμένη γνώση, απόσταγμα της παρατήρησης, μπορεί να χωρέσει σε μερικές δεκάδες υστερόγραφα, δημοσιογραφικών και άλλων κειμένων του συγγραφέα. Διανθισμένο με ευφυές χιούμορ το πανέξυπνο βιβλιαράκι του Δημήτρη Γκιώνη αποδεικνύει με συνοπτικές διαδικασίες γιατί το πνευματώδες έργο αποτελεί την πιο σίγουρη απάντηση στο κλίμα απογοήτευσης που καλύπτει την εποχή. Επειδή η απογοήτευση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παγίωση της ανοησίας.