Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΘΑ ΣΕ ΒΡΕΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΙ


Τι θα ήταν άραγε το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι χωρίς την Χάρις Αλεξίου; Ίσως ανυπόφορο για κάποιους, αδιάφορο για κάποιους άλλους. Σήμερα όμως είναι ένας κλάδος του πολιτισμού που πρέπει κανείς να περιμένει δύο τρία χρόνια κάθε φορά προτού βιώσει κάποιες αυθεντικές στιγμές δημιουργίας. Ας μην αδικήσουμε όμως και καμιά εικοσαριά ακόμα δημιουργούς, τραγουδιστές ή τραγουδίστριες, που μοιάζουν σε μια περίοδο που έχει ανάγκη την έντεχνή έκφραση περισσότερο από ποτέ, άλλες να έχουν σωπάσει κι άλλες να παλεύουν με θεούς και δαίμονες για να επιβάλλουν την αισθητική τους. Ευτυχώς, όμως, που υπάρχει η Χαρούλα, που συνεχίζει να εμπνέεται, να γράφει και να εκφράζει τις ανησυχίες της για τον έρωτα, τις σχέσεις και τον κόσμο μας, καταφέρνοντας κάθε φορά να ταράξει τα λιμνασμένα ύδατα της ελληνικής δισκογραφίας, απαλλαγμένη από την ανάγκη να αποδείξει οτιδήποτε πέραν από την αυθεντικότητα της ψυχής της και την ειλικρίνεια των προθέσεών της. Την ώρα μάλιστα που οι περισσότεροι δημιουργοί, έχοντας κολλήσει το πρόσωπό τους σ έναν ψυχρό τοίχο, που κάποιοι τον λένε δημιουργικό αδιέξοδο, μοιάζουν να έχουν μείνει από καύσιμα, η Αλεξίου παράγει εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση μέσα από τις ανασφάλειες, τις φοβίες και τα άγχη της και προβάλλει τις ανησυχίες της για μια εποχή που απλώνεται σαν οδοστρωτήρας, χωρίς ωστόσο να αποστερεί από τους ακροατές της το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα. Άλλωστε η ίδια η ζωή χρειάζεται πάντα προσωπικότητες μεγαλύτερες από την εκάστοτε εποχή!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου