ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Σοφία, νοτισμένο όνομα, από πέτρα και φτερά στη λάσπη
ανοίγεις των κλειδιών τα δόντια με αγάπη
που κανείς δεν κατάφερε να σφαλίσει
σε βυθισμένες αποθήκες και ωκεανούς αέναης συμπόνιας

Το όνομα της πέτρας στο δικό σου Περσεφόνη
στην άδεια δύση της μοναχικής σου απορίας
αναπνέω σαν σπουργίτι στον ξηρό χειμώνα
κάθε σαστισμένο βλέμμα του αυγινού ήλιου
που τραβιέται από τις βλεφαρίδες σου

Ακούς τα ρυάκια της πόλης στους οχετούς
και τη δροσιά της άνοιξης, πρώτη εσύ εισπνέεις
όνομα αγέννητο προτού το συλλαβίσω

Βύζαξε την αλμύρα της αγάπης στο κέρας του νου
και τη νιότη που ξεπερνά το φως της βιασύνης και του χάους
δίδαξέ με πώς να ημερέψω τις γροθιές της ξεχασμένης ανάμνησης