ΒΑΝΕΣΑ

Πάντα επιστρέφω εδώ πριν το ξημέρωμα
για την κρυφή χαρά που πέφτει λιγωμένη
από το βίαιο της ανάγκης το ημέρωμα
μ ένα φορτίο από φροντίδα επωμισμένη

θαρρώ και θάνατος κι αγάπη σε συντρόφευσαν
δύο πηγές αντικριστές δροσιά σκορπούσαν
η μια στα μάτια που οι πόνοι δεν ενόθευσαν
η άλλη στ άδυτα που ελεύθερα πατούσαν

διψώ το βλέμμα σου, τα χείλη μας που σμίγουνε
κι αναβοσβήνουν τον αόρατο αναπτήρα
φυσώ αγάπη στα πνευμόνια σου που ανοίγουνε
ό,τι σου δίνω από εσένανε το πήρα

θαρρώ πως φεύγω για να νιώσω ότι δένομαι
και επιστρέφω για να σε υποχρεώσω
Βανέσα όμορφη, με βάσανο σε γεύομαι
στο φως της άρκτου θέλω απόψε να σε νιώσω

κοίτα μια λίμνη από ανθρώπους, μισαλλόδοξη
κοίτα στον τοίχο την πανέμορφη σκιά σου
σπέρνεις μια θλίψη γελαστή και αισιόδοξη
μία καλύτερη εποχή για τα παιδιά σου

είναι η θυσία των γενναίων το προτέρημα
και η ανάγκη που ζωές εκτροχιάζει
γεννά εκείνο το θαυματουργό υστέρημα
που όποιος το χει βρίσκει κάποιον που του μοιάζει