ΦΟΥΓΚΑ Ή ΥΠΟΜΟΝΗ;

Στο κοίλο της κιθάρας, ακριβώς, που κάθεται στο πόδι
σαλεύει της λαχτάρας ο ιστός, του πόθου το χταπόδι
η μελωδία ρόγχος που γερνά, προτού να ξαστερώσει
το χάραμα, στα δάχτυλα «ξυπνά», του οίστρου η πρώτη δόση

Έλα, γράψε μουσική/ τρέλα καθημερινή
πόσο μοιάζουν οι ψυχές/ παρτιτούρες αδειανές
κοίτα εκείνο το κλουβί/ Φούγκα ή υπομονή;
με την πόρτα ανοιχτή/ πως κρατάει, πως κρατάει, πως κρατάει το πουλί;


Σιρίτια αδιόρατα τσιμπούν τους ώμους του συνθέτη
που επωμίζεται να τον ακούν με την υπόνοια κλέφτη
Επτά μονάχα οι νότες του ουρανού και δύο της φοβέρας
χιλιάδες τα ημιτόνια του στερνού, στερέματος μιας «στέρνας»

Έλα, γράψε μουσική/ τρέλα καθημερινή
πόσο μοιάζουν οι ψυχές/ παρτιτούρες αδειανές
κοίτα εκείνο το κλουβί/ Φούγκα ή υπομονή;
με την πόρτα ανοιχτή/ πως κρατάει, πως κρατάει, πως κρατάει το πουλί;