Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΜΕΤΡΑ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ


Είναι σίγουρο ότι τα μέτρα που καλείται να λάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, δεν έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Απεναντίας, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει να παραδίδεται, άνευ όρων, στις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των αγορών, που για το μόνο που ενδιαφέρονται πραγματικά είναι να διασφαλίσουν την ισχύ του ευρώ και τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας. Μεταξύ των οποίων, βρίσκονται χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που πρωταγωνίστησαν στο όργιο κερδοσκοπίας, που οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση και που κατόπιν, όπως θυμόμαστε, χρηματοδοτήθηκαν αδρά, με ενέσεις ρευστότητας, από χρήματα των ευρωπαίων πολιτών.

Υπό αυτήν την έννοια, είναι τουλάχιστον ανήθικο να εξοντώνεις ηθικά και οικονομικά έναν λαό, προκειμένου να εξασφαλίσεις το δικαίωμα του κερδοσκόπου να διαχειρίζεται τους οικονομικούς κινδύνους προς όφελός του.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι ανακόλουθη απέναντι στον ελληνικό λαό, όχι μόνο επειδή άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα εφαρμόζει κατόπιν. Άλλωστε, όλοι μας, λίγο ως πολύ, διαθέτουμε πλέον την εμπειρία να καταλαβαίνουμε τι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ως εφικτά και πραγματοποιήσιμα από αυτά που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί, όταν διεκδικούν την εξουσία.

Κυρίως, η τεράστια ευθύνη της κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός ότι μοιάζει αδύναμη να προστατέψει και να υπερασπιστεί ένα μεγάλο και υγιές κομμάτι του ελληνικού λαού που ζει και εργάζεται με την συνέπεια των ευρωπαίων και καλείται σήμερα να πληρώσει ένα λογαριασμό που δεν αντιστοιχεί σε πραγματικές του υποχρεώσεις. Η ελληνική κυβέρνηση ευθύνεται επίσης για το γεγονός ότι δεν ακολούθησε τον δύσκολο αλλά δίκαιο δρόμο της εξατομίκευσης των περιπτώσεων, ώστε να διαμοιράσει το κόστος της κρίσης με βάση το βαθμό της ευθύνης που αναλογεί σε κάθε κοινωνική τάξη. Κι ακόμα πιο εξειδικευμένα στα διαφορετικά μέλη κάθε κοινωνικής τάξης. Με λίγα λόγια, να τους αναζητήσει και να τους ρωτήσει, αν πρόκειται για το δημόσιο τομέα: πως βρέθηκαν στη θέση τους, ποιο είναι το αντικείμενό τους, τι μισθό λαμβάνουν. Κι αν πρόκειται για τον ιδιωτικό τομέα: πως δικαιολογείται το επίπεδο διαβίωσής τους σε σχέση με τα εισοδήματα που δηλώνουν.

Αυτό θα ήταν το πρώτο μέτρο που θα λάμβανε μια ουσιαστική κυβέρνηση. Φυσικά, όμως μιλάμε υποθετικά. Διότι αν το έκανε αυτό οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, θα βρισκόταν αντιμέτωπη με τις ευθύνες των δύο κομμάτων εξουσίας που γέμισαν τον δημόσιο τομέα με δεκάδες χιλιάδες αργομισθίες, η κατάργηση των οποίων θα αποτελούσε ένα καίριο πλήγμα στο μέτωπο του ελλείμματος και μια πραγματική απόδειξη σοβαρής διαχείρισης.
Αντί όλων αυτών, η κυβέρνηση Παπανδρέου φέρεται και άγεται στις διαθέσεις των ευρωπαίων εταίρων της, επιτρέποντας την τοποθέτηση του ελληνικού λαού στο επίκεντρο ενός πειράματος με άγνωστες συνέπειες και στοχεύσεις.

Μένει μονάχα να δούμε τι θα ακολουθήσει, αν τα μέτρα (αρχικά και συμπληρωματικά) δεν αποδειχθούν επαρκή και αποτελεσματικά, καθώς παραδοσιακά διαθέτουμε κυβερνήσεις που δεν συμπεριλαμβάνουν στη διπλωματική ρητορική τους τη φράση .... «ως εδώ και μη παρέκει». Ίσως τότε όλοι αυτοί οι φωστήρες της οικονομικής επιστήμης να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν βρεθούν τρόποι να ζεσταθεί η αγορά, κάθε φορολογικό νομοσχέδιο θα αποδεικνύεται αναποτελεσματικό και ανίκανο να λάβει «εκ του μη έχοντος».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου