Οι επιχειρήσεις χρεοκοπούν, κι όχι οι χώρες, δηλώνει με νόημα ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, ενώπιον κομματικού κοινού. Οι χώρες, ωστόσο, υπονομεύονται, οπισθοχωρούν, εκτροχιάζονται και εξοκείλουν, χάρη σε σφάλματα και παραλείψεις των ανεπαρκών κάποιες φορές πολιτικών ηγετών τους, με συνέπεια την άμεση υποβάθμιση της ζωής των πολιτών .
Με λίγα λόγια, η χρεοκοπία μιας χώρας, σε αντιδιαστολή με εκείνη μιας επιχείρησης, δεν έχει μεν τόσο ορατά χαρακτηριστικά, πέραν φυσικά της κήρυξης στάσης πληρωμών, που θα φανέρωνε το μέγεθος του προβλήματος, αλλά διαθέτει και κάποιες πρόσθετες διαστάσεις που γίνονται αντιληπτές μόνο στην καθημερινή ζωή των πολιτών μιας ουσιαστικά και όχι λογιστικά χρεοκοπημένης χώρας.
Εντούτοις κι επειδή οι χώρες είναι ζωντανοί οργανισμοί έχουνε πάντα την ευκαιρία να ανοίξουν έναν νέο κύκλο ζωής, άσχετα αν η Ελλάδα επιλέγει συνήθως την ευκολία του φαύλου κύκλου της κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου, στον οποίο συμμετέχουν πολιτικοί, επιχειρηματίες, στελέχη, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, οι οποίοι δημιουργούν κι αυτοί περιουσίες με μικρολοβιτούρες εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Πρέπει να αλλάξει επίσης θεωρώ με ριζικό τρόπο η νοοτροπία που θέλει τους νέους ανθρώπους να αναζητούν αποκλειστικά την τύχη τους στον δημόσιο τομέα και να αποκτούν τυπικά προσόντα προκειμένου να αντεπεξέλθουν σε ένα διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Γιατί, μονάχα αν φτάσουμε τελικά κάποτε στο σημείο να διαθέτουμε ένα δημόσιο τομέα με τον αναγκαίο αριθμό υπαλλήλων, οι οποίοι μάλιστα θα καταλαμβάνουν το πόστο τους αποκλειστικά με αδιάβλητες εξετάσεις, διαθέτοντας εξαιρετικά προσόντα, θα μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες. Καθώς τελικά μια τέτοια συνθήκη θα είχε άμεση επίδραση και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος πλήττεται καίρια από την γιγάντωση της αναξιοκρατίας, και τη λογική που θέλει τους Έλληνες να σπουδάζουν και να καταρτίζονται για να βολευτούν σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα θεωρώ ότι βρίσκεται στην παγίωση μιας αντίληψης που καθιστά εφικτή μια επαγγελματική καριέρα ακόμα και με λιγότερο ανταγωνιστικά εφόδια και που επιτρέπει στους σπουδαστές να μην εντρυφούν ουσιαστικά στο αντικείμενο των σπουδών τους. Αμελώντας εσκεμμένα την απόκτηση μιας πιο πλήρους και σφαιρικής κατάρτισης, οι περισσότεροι νιώθουν ότι απλώς χρειάζονται ένα χαρτί που θα τους δώσει τη δυνατότητα να ασκήσουν διεκπεραιωτικά ένα επάγγελμα ή να λάβουν μέρος σε κάποιες εξετάσεις . Συνέπεια αυτής της λογικής είναι να έχει γεμίσει η αγορά με πτυχιούχους που έχουν αποκτήσει μια προσχηματική κατάρτιση και που δεν διαφέρουν ουσιαστικά κατά πολλοίς από συναδέλφους τους που δεν έχουν λάβει αντίστοιχους τίτλους σπουδών.
Εν κατακλείδι, χρειάζεται περισσότερη δουλειά παντού: Στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Και παράλληλα σοβαρότερη διακυβέρνηση που θα μπορεί αυτομάτως να κλείνει τις τρύπες των ασύστολων δαπανών και να στέλνει στη δικαιοσύνη όσους απεργάζονται σχέδια κατασπατάλησης των μόχθου των εργαζομένων. Πράγματα απολύτως εφικτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου