Έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Του εμφυλίου;

Σε μεγάλο βαθμό, το κοινοβούλιο μιας χώρας αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας.
Γι αυτό και η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων του τόπου να καταλήξουν σε ένα κοινό πόρισμα αναφορικά με τις εκάστοτε υποθέσεις που διερευνούν έχει ευδιάκριτα σημεία αναφοράς στην κατάσταση που επικρατεί στα καφενεία, τις επιχειρήσεις, τους οργανισμούς, τις σχολές. Σαν πολίτες αποζητούμε στην πραγματικότητα, κάτι περισσότερο από μια πατρίδα που να τους χωράει όλους. Αποζητούμε την πλήρη επικράτηση των προσωπικών μας ιδεών. Θέλουμε μια χώρα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, στα προσωπικά μας συμφέροντα και τις μικροεπιδιώξεις, που να αντανακλά εκτός των άλλων και τις απαρχαιωμένες ιδεοληψίες μας. Δεξιοί και αριστεροί σ αυτή τη χώρα δεν σταμάτησαν ποτέ να πολεμούν μεταξύ τους. Ο εμφύλιος συνεχίζεται υπογείως και εκδηλώνεται με τον απόλυτο διχασμό που βαθαίνει διαρκώς με το πέρασμα των χρόνων. Είναι πραγματικά ντροπιαστικό να διαθέτεις πολιτικούς, που δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα. Αυτό δηλαδή που καταφέρνουν μέσα από ιδεολογικές συγκρούσεις και διαφωνίες όλα τα προηγμένα κράτη. Είναι επιπλέον θλιβερό να διαθέτεις πολιτικούς που να μην μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης, επί ίσοις όροις. Η αδυναμία διατυπώσεως οικουμενικών απαντήσεων σε υπαρξιακά εθνικά ερωτήματα αναδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα προσανατολισμού που διαθέτει η Ελλάδα. Και τελικά αυτή την έλλειψη πολιτικής κουλτούρας και δημοκρατικής ωριμότητας πληρώνει σε μεγάλο βαθμό η χώρα, καθώς σημασία δεν έχει για κανέναν το συμφέρον του τόπου, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τη σύνθεση και την εξυπηρέτηση όλων των κοινωνικών ομάδων, αλλά η εξυπηρέτηση της παραδοσιακής εκλογικής τους πελατείας, μέσα από τη δογματική προσήλωση στις αρχές που θεμελίωσαν την μαρξιστική και την φιλελεύθερη ηγεμονία.
Συνολικά, αναγνωρίζονται ως επιλογές μονάχα το άσπρο και το μαύρο. Όμως, οι απόλυτες αλήθειες και ο δογματισμός, αριστερόστροφος και δεξιόστροφος, κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στις προκλήσεις των καιρών. Η Αριστερά μοιάζει ανήμπορη να διαβάσει την εποχή και να ερμηνεύσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Εξακολουθεί σχεδόν μηχανικά να συνεπαίρνεται από θεωρίες που αποδεδειγμένα δεν οδηγούν στην πολυπόθητη ουτοπία της κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς την σταδιακή εξέλιξη της συνείδησης του ανθρώπινου είδους. Μοιάζει να έχει θεοποιήσει το μέσο, αγνοώντας συστηματικά το σκοπό. Συμπεριφέρεται ως πρωθιέρεια μιας θρησκείας που ξεπερνάει ακόμα και τον ίδιο τον κόσμο που ευαγγελίζεται.
Η Δεξιά από την άλλη έχει αποδεχτεί ως μοναδική πραγματικότητα την κυριαρχούσα.
Αυτή που διαμορφώνεται μέσα από την θεοποίηση του χρήματος και τους κανόνες που επιβάλλουν οι πολυεθνικοί κολοσσοί.
Ωστόσο, στις προηγμένες χώρες έχουν βρει μια φόρμουλα που επιτρέπει κουτσά στραβά στους ιδεολόγους να παραμένουν ιδεολόγοι, και να αγωνίζονται για τη δημιουργία ενός διαφορετικού κόσμου, χωρίς όμως να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την συνολική προσπάθεια εξυπηρέτησης του γενικού συμφέροντος. Αυτού που έχουν καταλάβει ότι εξυπηρετείται μόνο μέσα από τη διαμόρφωση ενός αρμονικού ισοζυγίου μεταξύ διαφωνιών και συμφωνιών.