Ανησυχία προκαλεί στους δανειστές μας η υστέρηση των εσόδων, ενώ θέτουν αστερίσκους και για την καθυστέρηση στην προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών στις ΔΕΚΟ. Αυτό αναφέρει το ρεπορτάζ σχετικά με το προσχέδιο της έκθεσης για την ελληνική οικονομία που παρέδωσαν στον υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, και το οποίο σε γενικές γραμμές κοσμείται από θετικό πρόσημο.
Βέβαια, αυτά είναι ζητήματα που θα έπρεπε πρωτίστως να απασχολούν εμάς, εδώ και πολλά χρόνια, κατά τα οποία μάλλον βαυκαλιζόμασταν ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά και χωρίς παραγωγικό ιστό, με το ζεστό χρήμα να ρέει άφθονο από τους αλλεπάλληλους δανεισμούς.
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα χρόνια, το ίδιο το κράτος συμπεριφερόταν όπως ο μέσος πολίτης που ενδιαφερόταν να αποπληρώσει το ένα δάνειο για να μπορέσει να εξασφαλίσει το επόμενο. Αλλά ο εκάστοτε δανεισμός, έστω κι αν επιστρέφεται με δάκρυα και αίμα, επειδή είναι εύκολο χρήμα που ρέει αβίαστα στην πρώτη φάση του είναι μια εθιστική επιλογή τόσο για τον πολίτη όσο και για το ίδιο το κράτος.
Φυσιολογικά λοιπόν έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή τόσο του καταχρεωμένου πολίτη, όσο και του απερίσκεπτου κράτους η ώρα εκείνη που θα καταλάβει ότι έχει παραχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής του ανεξαρτησίας και της ικανότητας να λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον του σε αυτούς οι οποίοι καλύπτουν με τα κεφάλαιά τους τα προσωπικά του ανοίγματα.
Στην περίπτωση του πολίτη, αυτή η συνθήκη μετατρέπεται σ έναν βραχνά που δύσκολα του αφήνει το περιθώριο να σηκώσει κεφάλι. Στην περίπτωση του κράτους τα πράγματα δεν είναι πιο ανώδυνα, όμως εκεί συμβάλλουν περισσότεροι στην προσπάθεια αποκατάστασης των οικονομικών εγκλημάτων με συνέπεια να είναι πιο ορατή η έξοδος από το τούνελ της επιτήρησης.
Είτε πρόκειται για το άτομο λοιπόν, είτε για ολόκληρη τη χώρα η λύση σε τέτοιου είδους προβλήματα που οδηγούν σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και βασανιστικές επιτηρήσεις είναι να αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε και μόνοι μας τα αυτονόητα.
Και για όσο χρονικό διάστημα κυβέρνηση, κόμματα και πολίτες χρεώνουν στην τρόικα την ανάγκη ολοκλήρωσης τομών και διαρθρωτικών αλλαγών, αναγκαίων εδώ και πολλά χρόνια για τη χώρα μας, θα σημαίνει ότι ακόμα και σ αυτό το πλαίσιο δεν λειτουργούμε από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Θα σημαίνει ότι δεν θα έχουμε αποδεχτεί το μέγεθος του προβλήματος κι ότι θα συνεχίζαμε να κάνουμε τα ίδια λάθη αν δεν ήταν τόσο απότομη η πτώση μας προς τον πάτο.
Είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, η Ελλάδα και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά να αρχίσει να παράγει. Η παραγωγικότητα όμως παντού στον κόσμο βασίζεται σε δημιουργικές νοοτροπίες και συνθετικό τρόπο σκέψης που καλύπτει πολλές γενιές μπροστά. Η εποχή της ακάλυπτης Ελλάδας, του: ζήσε το σήμερα και άσε να πληρώνουν το αύριο οι επόμενες γενιές, πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου