Υπό την επήρεια μιας επίπλαστης ευμάρειας η Ελλάδα ξέχασε να σκέφτεται, να παράγει, να δημιουργεί. Ο δρόμος της ευκολίας κατέστησε την έννοια της παραγωγικότητας σε ένα σκιάχτρο που μας γέμιζε συχνά ενοχές, θυμίζοντάς μας πόσο λίγο προσπαθούμε για να δικαιολογήσουμε το επίπεδο διαβίωσης που έχουμε σημειώσει.
Οι καλές ιδέες έγιναν τόσο σπάνιες όσο οι πηγές στην τούνδρα και η επινοητικότητα ένα ξεπερασμένο μουσικό όργανο, που καμιά σύγχρονη ορχήστρα πια δεν καταδεχόταν να χρησιμοποιήσει. Έτσι, οι ήχοι της μονοτονίας, της επανάληψης και της αναπαραγωγής, κυριάρχησαν από άκρου εις άκρον στη χώρα, διαμορφώνοντας ένα έδαφος άγονο, αφιλόξενο και κυρίως ανίκανο να δώσει ζωή σε νέες ποικιλίες, να αγκαλιάσει φρέσκιες, πρωτοποριακές ιδέες.
Άλλωστε, η στάση παραγωγικότητας στην Ελλάδα προϋπήρξε της επαπειλούμενης στάσης πληρωμών, χωρίς ποτέ όμως να μας τρομάξει αρκετά, ώστε να αναγκαστούμε να εφαρμόσουμε από μόνοι μας το δικό μας μνημόνιο, της εκούσιας αλλαγής της πορείας των πραγμάτων προς μια νέα ρότα που θα επιλέγαμε οι ίδιοι. Γενικά, η ελληνική ιστορία αποδεικνύει ότι ήταν σπάνιες οι στιγμές που ο Έλληνας κατάφερε να εφαρμόσει από μόνος του, χωρίς την επιβολή της αναγκαιότητας και κάποιας ξένης δύναμης τα δύσκολα αυτονόητα, τις μακροπρόθεσμες εκείνες πολιτικές που θα λάμβαναν πρόνοιες περισσότερο για το μέλλον του τόπου παρά για το εσαεί επιτακτικό παρόν.
Έτσι, μάθαμε εκτός από τις εύκολες λύσεις να αναζητούμε βολικά συναισθήματα, και πειστικές δικαιολογίες για όλα, φτιάχνοντας ο καθένας έναν προσωπικό μηχανισμό ανάσχεσης των δυσκολιών που τον βοηθούσε να αντιπαρέρχεται προσωρινά, τα προβλήματα που προέκυπταν από την έλλειψη εργατικότητας, σχεδίου, μελέτης των παραμέτρων ενός θέματος.
Με λίγα λόγια, ούτε το ψάχναμε πολύ το πράγμα, ούτε και το κουράζαμε και για όσο καιρό τα κουτσοφέρναμε βόλτα δεν αισθανόμασταν και την ανάγκη ότι υπήρχε και λόγος να αλλάξουμε.
Έτσι διαμορφώθηκε, ψηφίδα ψηφίδα το σημερινό τοπίο της ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, γεμάτο με φαύλους κύκλους και πυκνές παθογένειες.
Τώρα, προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς πάλι να λαμβάνουμε υπόψη τις αιτίες που το δημιούργησαν, με τρόπους χοντροκομμένους, δίχως πραγματικό σχέδιο και επίγνωση των λαθών μας.
Υπό την έννοια αυτή, θεωρούμε ότι αν η κεντρική κυβέρνηση, μέσω των τραπεζών «μπουκώσει» την αγορά με χρήμα κι αν απελευθερωθούν παράλληλα οι δανειακές ροές η αγορά θα αρχίσει και πάλι να κινείται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Δε λογαριάζουμε όμως πως οι δικοί μας φυσιολογικοί ρυθμοί δεν είναι και τόσο συμβατοί με αυτούς που επικρατούν στις ξένες αγορές. Επίσης, συνεχίζουμε να αγνοούμε τον πυρήνα του ελληνικού προβλήματος που δεν είναι άλλος από τη δαιμονοποίηση της δημιουργικότητας, μέσα από τη διαμόρφωση ενός κλίματος που έπνιγε εν τη γενέσει του κάθε τι πρωτοποριακό. Ο παραδοσιακός ελληνικός μηδενισμός, απόρροια του υπερβολικού συναισθηματισμού και του στραγγαλισμού της λογικής, απαγόρεψε δια ροπάλου την καινοτόμο σκέψη, αναδεικνύοντας την αναπαραγωγή, τον μηρυκασμό, την επανάληψη σε ιερή πρακτική.
Τελικά, αυτό που χρειάζεται σήμερα η χώρα για να σφραγίσει με επιτυχία την επανεκκίνησή της είναι μια επαναδιατύπωση όλων των κρίσιμων ορισμών με βάση τη λογική.
Παράλληλα, να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον που θα ευνοεί την ανάπτυξη της καινοτομίας. Ένα τεράστιο θερμοκήπιο νέων ιδεών. Άλλωστε διαθέταμε πληθώρα ιδεών, όταν έπρεπε να σπαταλήσουμε τον δανειζόμενο πλούτο. Σήμερα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την ίδια ενέργεια για να παράγουμε πλούτο. Υλικό, πολιτιστικό, αισθητικό. Μόνο έτσι, θα αντιστραφεί πραγματικά το κλίμα απαισιοδοξίας που μαστίζει την καθημερινότητά μας και μοιάζει με ότι πιο γνήσιο, αληθινό και ειλικρινές διαθέτουμε αυτή τη στιγμή ως χώρα. Μια απαισιοδοξία που μπορεί να γίνει και προσοδοφόρα εφόσον ερμηνευθεί σωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου