Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί κανείς να διαβάσει αυτή την περίοδο στο διαδίκτυο αποτελούν οι αγχωμένες ανταποκρίσεις των Κουβανών blogger που διάκεινται αρνητικά προς το καθεστώς των αδελφών Κάστρο. Φωνές που αρνούνται να συμβιβαστούν με την μοιρολατρία των ημερών και που μας υπενθυμίζουν ότι κάπου στον κόσμο υπάρχουν πάντα άνθρωποι που βιώνουν πιο δραματικά προβλήματα από τα δικά μας. Άνθρωποι που δύσκολα εξασφαλίζουν τα προς το ζην, που εξαναγκάζονται να υποταχθούν στους κανόνες ενός βάναυσου πολιτικού παιχνιδιού και που θεωρούν ακόμα την ελευθερία στην έκφραση και την επιλογή ως ανεκτίμητες, βελούδινες αξίες, μη αυτονόητες. Σε μια χώρα, στην οποία πολίτες μαλθακοί, σχεδόν υπνωτισμένοι μέσα στην πολύχρονη ιδεολογική ραστώνη, ανεξέγερτοι που πληρώνουν τα φοβικά σύνδρομα των ηγετών τους, που αρνούνται ελέω αυτών να τους αναγνωρίζουν κάποιες ελευθερίες, από αυτές που καταπιεσμένες εξήψαν κάποτε τη φαντασία των πολιτών του ανατολικού μπλογκ, ώστε να αποτελέσουν τελικά τον Δούρειο Ίππο που οδήγησε στην τελική κατάρρευση, κοιτάζουν τον δοκιμαζόμενο υπόλοιπο κόσμο μέσα από το κάδρο της ιστορίας..
Η αδυναμία μαζικής πρόσβασης στο διαδίκτυο αποτελεί για τους Κουβανούς ένα έξτρα πρόβλημα και έναν σαφή περιορισμό των επιλογών τους.
Μάλιστα, η ευκολία με την οποία ο δυτικός κόσμος περιηγείται στον κυβερνοχώρο, μοιάζει ουτοπική για τα ανεξάρτητα πνεύματα της νήσου.
Εκεί, όπου η μία ώρα πρόσβασης στο δίκτυο κοστίζει σχεδόν όσο το ένα τρίτο περίπου του μέσου μηνιαίου μισθού και όπου οι τοίχοι των απαγορεύσεων υψώνονται μεγαλοπρεπείς ο ένας μετά τον άλλο μπροστά από τα ενοχλητικά blogs, οι ανεξάρτητες φωνές σκαρώνουν διαρκώς καινούργια τεχνάσματα για να ακουστούν χωρίς να υποκύψουν στα «φιλτραρίσματα» της εξουσίας.
Το παράδοξο στην χώρα της ιστορικής επανάστασης είναι πως όλοι γνωρίζουν ότι πλησιάζει η ημέρα που θα πνεύσει αέρας αλλαγής στα πνευμόνια της, ενώ την ίδια ώρα όλα έχουν βυθιστεί σε μια δυσοίωνη ακινησία.
Παρόλα αυτά, σε μια πρόχειρη επισκόπηση της κατάστασης δεν διακρίνει κανείς σε μαζικό επίπεδο την χαρά της προσμονής του καινούργιου. Καθώς υπάρχει δικαιολογημένα ο φόβος του αγνώστου, και της υπερβολής του καπιταλισμού που δεν ξέρει να ενσωματώνει τα κοινωνικά επιτεύγματα δεκαετιών μιας κοινωνίας με βουλωμένους πόρους, οι Κουβανοί γνωρίζουν πως κι η επόμενη ημέρα θα είναι εξίσου δύσκολη.
Αυτό το εθνικό συναίσθημα προκύπτει κυρίως από τη συνειδητοποίηση της ροής των πραγμάτων που θα οδηγήσει στην προκλητική παράδοσης της εξουσίας, στα ίδια πρόσωπα απαλλαγμένα αυτή τη φορά από κάθε είδους ιδεολογικών συμβάσεων. Με λίγα λόγια, γνωρίζουν πως οι ηγεσίες τους θα φορέσουν το μέσα έξω για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, ενώ οι ίδιοι θα παραμείνουν στα ίδια πάνω κάτω επίπεδα φτώχιας και δυσανεξίας.
Άλλωστε, οι κουβανοί γνωρίζουν πολύ καλά- από το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης- ότι δεν πρέπει να τρέφουν ψευδαισθήσεις, σχετικά με το αν τελικά πρώην υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι θα βαφτιστούν από τη μια μέρα στην άλλη, επιχειρηματίες, μεγιστάνες, ολιγάρχες, ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τους λέει, ανοίγοντας την αυλαία της νέας εποχής.
Αρχικά, θα τους πουλήσουν μια επίφαση ελευθερίας σε πολύ συμφέρουσες τιμές και κατόπιν θα τους βάλουν να δουλεύουνε γι εκείνους και τα προσωπικά τους συμφέροντα αυτή τη φορά, αντί για τα υποτιθέμενα εθνικά. Θα τους δώσουνε γρήγορη και εύκολη πρόσβαση στο ίντερνετ, διάφορες ελευθερίες και ατομικά οράματα, από αυτά που κολακεύουν τους λαούς, ώσπου να προστεθεί στη συλλογική εμπειρία ένα ξεκάθαρο συγκριτικό πρόπλασμα των δύο περιόδων. Μια νέα πατρίδα που θα επιτρέπει στις τάσεις να ξιφουλκούν για το ποια περίοδος της ιστορίας του νησιού φρόντιζε περισσότερο για την ζωή του καθημερινού ανθρώπου. Τότε είναι που θα συνειδητοποιήσουν πως είτε αυτά λέγονται κέρδη, είτε επαναστατικά οράματα, πάντα κάτι βρίσκεται πάνω από τους ανθρώπους, για να τους καταδυναστεύει και να τους εξωθεί στην εργασία υπέρ μια ολογαρχίας. Καπιταλιστικής ή σοσιαλιστικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου