Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ποια ακριβώς Ελλάδα θέλετε πίσω;


Υπάρχει ένα σεβαστό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που θέλει πίσω την Ελλάδα που είχαμε. Μία χώρα όπου κανείς δεν ήταν υπόλογος για τις πράξεις του κι όπου τα δανεικά πήγαιναν σύννεφο, δημιουργώντας πλασματικούς ρυθμούς ανάπτυξης και φαινομενικά επαρκείς όρους διαβίωσης.
Εκείνη τη χώρα, στην οποία, μέσα σε μια αιθάλη τεχνητής ευμάρειας κανείς δεν γνώριζε αλλά και δεν ρωτούσε να μάθει περί των πραγματικών δεδομένων που στοιχειοθετούσαν με μαθηματική ακρίβεια την πτώση που επακολούθησε.

Την Ελλάδα λοιπόν της ευκολίας που κώφευε συστηματικά μπροστά στις κραυγές απόγνωσης των μειοψηφιών, που ξέχασε να εργάζεται, να παράγει, να διαβάζει και να σκέφτεται, επειδή τίποτα απ όλα αυτά δεν της ήταν πια χρήσιμο, αναπολούνε σήμερα όλοι αυτοί που διακατέχονται από αισθήματα ελευθεροφροσύνης και ανεξαρτησίας, δαιμονοποιώντας οποιαδήποτε προσπάθεια εξορθολογισμού της λειτουργίας της στα πλαίσια της οικονομικής αρχής που λέει ότι δεν μπορεί η κατανάλωση μιας κοινωνίας να υπερβαίνει την παραγωγή.

Η Ελλάδα λοιπόν των εφ όρου ζωής καλοπληρωμένων αργομισθιών και της στρεβλής οικονομικής λειτουργίας στον ιδιωτικό τομέα, της αρπαχτής, της ρεμούλας και της κοινωνικής συνενοχής έφτασε στο σημείο να χρειάζεται αλλεπάλληλα μπάι πας προκειμένου να μπορέσει να συνέλθει από την ανεπανόρθωτη βλάβη που προκάλεσε στον κορμό της η ακαμψία δεκαετιών ολόκληρων αλλά κυρίως το πάγωμα του ακατάσχετου δανεισμού.

Για τους υπέρμαχους αυτής της Ελλάδας που σήμερα προσπαθεί να ανανήψει με έναν τρόπο που τσουβαλιάζει δίκαια και άδικα μέτρα σε δέσμες πολιτικών χαραγμένων στο πόδι, η καθημερινότητα δεν έμοιαζε να δικαιολογεί την επιτακτική αναγκαιότητα των αλλαγών που πραγματοποιούνται σήμερα. Ήταν αρκετά καλή και ακρίτως προσοδοφόρα όταν φυσικά δεν έμπαινε σε σύγκριση με την καθημερινότητα ανθρώπων που αγωνίζονται καθημερινά για την εξασφάλιση του μεροκάματου.
Υπό αυτή την έννοια, οι αιτίες της ελληνικής κρίσης και πάλι εκπορεύονται από ανίερους σχεδιασμούς που οργανώνουν ξένα κέντρα αποφάσεων, μακριά από εμάς και τις ευθύνες μας.

Γι αυτούς η κρίση στην Ελλάδα ήταν πάντα η κρίση του “ακόμα περισσότερο με λιγότερη δουλειά” που δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν. Για όλους αυτούς λοιπόν, αλλά και ευτυχώς και για όλους τους άλλους, έρχεται μια εποχή όπου δεν θα μπορούν να ξοδεύουνε τέσσερα μηνιάτικα στα μπουζούκια, ούτε να γεμίζουν το τραπέζι τους με αχρείαστα πράγματα που θα πετάξουν άθικτα, χλευάζοντας την ολιγάρκεια των τουριστών, ούτε να αγοράζουν και να συντηρούν ακριβά αυτοκίνητα και σπίτια με δανεικά ώστε να ικανοποιούν την δαπανηρή λίστα των επιθυμιών τους με ελάχιστη προσπάθεια, γνωρίζοντας πάντα ότι υπάρχει μια εύκολη και ακούραστη ροή εσόδων. Γι αυτό και δικαιολογείται σε μεγάλο βαθμό η απαισιοδοξία τους για το μέλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου