Ανταπόδοση αφοσίωσης

Απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν τέθηκαν ποτέ και άρα ευνοούν την απόπειρα συναισθηματικής εμπλοκής των αναγνωστών σε μια οργανωμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού επιχειρεί να δώσει ο Τόνι Μπλερ μέσα από την αυτοβιογραφία του που κυκλοφορεί σήμερα.

Στα αποσπάσματα του βιβλίου του, που ο πρώην βρετανός πρωθυπουργός φρόντισε να διαρρεύσουν στοχευμένα την έσχατη στιγμή σε μερίδα του τύπου, λέγεται ότι διατηρείται ένας ψευτο-απολογητικός τόνος με μια συναισθηματική αποφορά που οδηγεί όμως πάντα σ ένα ξεκάθαρο δια ταύτα: στην υπεράσπιση μιας επιλογής, που οδήγησε στο θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και βύθισε τον κόσμο στην απαισιοδοξία και την σύγχυση. Άλλωστε, η επιχειρηματικότητα στην οποία τώρα στρέφεται ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου συμβατή με απολογητικές προσωπικότητες.

Έτσι, ο Τόνι Μπλερ φέρεται να λυπάται και να θρηνεί καθημερινά για τον θάνατο αυτών των ανθρώπων αλλά παράλληλα να δικαιολογεί απόλυτα την αποφασή του να σταθεί στο πλευρό του Τζορτζ Μπους , συμπράτοντας στην ανίερη συμμαχία. Παράλογες αντιφάσεις.

Στο βιβλίο του, το οποίο σε αντίθεση με το αντίστοιχο του διαδόχου του στην βρετανική πρωθυπουργία Γκόρντον Μπράουν, βρίσκεται ήδη στην κορυφή της λίστας των προπωλήσεων του ηλεκτρονικού καταστήματος Amazon, ο Μπλερ αφήνει προσεκτικά να κυλήσουν από τα μάγουλά του κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τους τάφους χιλιάδων ανθρώπων που εξολοθρεύτηκαν στο όνομα της επιτέλεσης ενός καθήκοντος που δεν κατανοήθηκε ποτέ επαρκώς από λογικά όντα.

Εκείνος ο πόλεμος λοιπόν, που αποτελεί ακόμα και σήμερα μια ανεξήγητη επιλογή, φαίνεται να μην επηρεάζει σήμερα την επιχειρηματική δραστηριότητα του Τόνι Μπλερ, σε αντίθεση με τους πολύτιμους συμμάχους του, που είτε αποσύρθηκαν εσκεμμένα από την πολιτική, είτε απορρίφθηκαν με εμφατικό τρόπο από το παιχνίδι.
Με μοναδική εξαίρεση ίσως τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση σε μια πολύ ιδιαίτερη χώρα, ο Μπλέρ βρήκε στην αναλλοίωτη πολιτική γοητεία που ασκεί στους Βρετανούς το σωσίβιο που χρειαζόταν για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα της καριέρας του που δεν είναι άλλο από την ίδρυση μιας τράπεζας για τα πολύ μεγάλα εισοδήματα.

Γι αυτά δηλαδή ακριβώς που ευνοήθηκαν πριν από μερικά χρόνια όταν ο Τζορτζ Μπους και η παρέα του αναζητούσε στους συμμάχους του την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση που χρειαζόταν προκειμένου να κηρύξει τον πόλεμο σε μία χώρα, η οποία αποδεδειγμένα δεν διαδραμάτισε ρόλο στο δράμα της 11ης Σεπτεμβρίου. Με ένα μίγμα προφάσεων που έμοιαζε με κλείσιμο του ματιού του ενός προς τον άλλο για το μοίρασμα των συμβολαίων της ανοικοδόμησης του νέου Ιράκ και την παγίωση της επιρροής στην μεγάλη πετρελαιοπαραγωγό χώρα, Μπους, Μπλερ, Αθνάρ, Μπερλουσκόνι και μερικοί ακόμα ήσσονος διαμετρήματος πολιτικοί ηγέτες έβαλαν την υπογραφή τους σ ένα έγκλημα που επιτελέστηκε μέσα σ ένα κλίμα φόβου και κλονισμού.

Λένε πως σ αυτό τον κόσμο κανένας από αυτούς που ευνόησαν μεγάλα συμφέροντα δεν χάθηκε. Σήμερα είναι ο Μπλερ που βγαίνει με θράσος στην επιφάνεια, αύριο θα είναι ο Τζορτζ Μπους, που θα ανακοινώνει κάποιο επιχειρηματικό του σχέδιο.
Σ αυτές τις περιπτώσεις οι αυτοβιογραφίες λειτουργούν συνήθως ως προσπάθειες προλείανσης ενός εδάφους που σπάρθηκε τα τελευταία χρόνια με πέτρες και αγκάθια.
Αν δεν τους παίρνουν απευθείας με τις ντομάτες όπως στην περίπτωση του Γκόρντον Μπράουν σημαίνει ότι έχουνε πάρει το πράσινο φως για να προχωρήσουν.
Σύντομα και οι δύο θα σηκώσουν και πάλι κεφάλι (ο Μπλερ ήδη εμπλέκεται στις ισραηλινο-παλαιστινιακές διαπραγματεύεις) και θα στραφούν σε νέες περιπέτειες, έτσι είναι η πολιτική, την ίδια ώρα που κάποιοι πολίτες θα αναρωτιούνται, ποια είναι τελικά αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα που στηρίζουν με τέτοιο ζήλο έναν αποτυχημένο καθ όλα πρώην αμερικανό ηγέτη κι έναν πρώην βρετανό πρωθυπουργό που απώλεσε κάθε ίχνος αξιοπιστίας και υπόληψης ταυτιζόμενος με πολιτικές που έβλαψαν μακροπρόθεσμα την οικονομία και το κύρος της χώρας του.
Άλλωστε η επιβράβευση της αφοσίωσης στην πολιτική είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.