Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

ΠΑΛΛΑΚΙΔΑ

Χθες αργά το βράδυ είδα
να με παρακολουθεί
μια θλιμμένη Παλλακίδα
μ ένα λιγοστό κερί

«είμαι η ζωή που κρύβεις
όταν ονειρεύεσαι
κάθε όνειρο που αφήνεις
για να μη δεσμεύεσαι

είμαι το αύριο που νοθεύει
του παρόντος το κρασί
και το χθες που ταξιδεύει
πέρα δώθε μια ζωή»

μού παιξε γυμνό σαντούρι
κι όταν σαγηνεύτηκα
μπήκε τάξη στο αχούρι
που καλοβολεύτηκα


είχε στήθος ζαρωμένο
μα το άγγιξα στο φως
βύζαξα το πεπρωμένο
κι ένιωσα μοναδικός

να ξεχάσουμε το βράδυ
που περάσαμε ζητά
πριν χαθεί μες στο σκοτάδι
κι ανανήψω εγώ ξανά

βεβαιότητες τσακίζει
λέει: «γεννήθηκαν μαζί
το κενό που δε γεμίζει
κι η χορτάτη αυτή στιγμή»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου