ΤΟ ΠΙΕΣΟΜΕΤΡΟ

Σε θυμάμαι στα τριάντα να κρατάς ένα θερμόμετρο
κι όταν έγινες πενήντα να πατάς το πιεσόμετρο
να φοβάσαι την αλήθεια μου ν’ ακούσεις
να βαδίζεις κάθε μέρα ένα χιλιόμετρο

Φύτρωναν πάντα στην αυλή σου
σπόροι απ’ τους κήπους της ψυχής σου
έλπιζες πως θα ζήσεις χρόνια
κι ας είχες τόσο κουραστεί
μα εσύ σκορπούσες τη ζωή σου
για να μετράς την πίεσή σου
μα εσύ σκορπούσες τη ζωή σου
σ’ ένα ρολόι είχες κρυφτεί

Οταν έφτασε ο καιρός να μας μιλήσεις σοβαρά
μας είχες τόσο βαρεθεί και γίναν όλα γρήγορα
και όπως ξεχαστήκαμε μέσα στη φασαρία
ούτε σ’ ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία