Συν Αθηνά και χείρα κίνει

Λένε πως όταν ένας άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός το διασκεδάζει με την ψυχή του. Βέβαια καλό θα ήταν να έλεγε κάποιος στο θεό ότι οι καλοί θεοί δεν πρέπει να διασκεδάζουν με τέτοια πράγματα.
Πρόκειται, όμως, για μια ρήση που πιθανότατα δεν λαμβάνουν και πολύ σοβαρά υπόψη οι ιδιοκτήτες των κινηματογραφικών studios στην Αμερική που πολύ συχνά προεξοφλούν πως η ημερομηνία εξόδου μιας ταινίας τους στις αίθουσες, ακόμη κι αν πρόκειται για ημερομηνία που αφορά σε χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται σε τρία, τέσσερα η και πέντε χρόνια θα τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια. Κι οι Αμερικανοί είναι αρκετά ευλαβείς ώστε να ξέρουν πως να ξεχωρίσουν δυο λογιών άχυρα, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η δουλειά από τη ζωή.

Επιτρέπουν λοιπόν στους εαυτούς τους να κυριεύονται μόνο στην ιδιωτική τους ζωή από τις γοητευτικές επιδράσεις του τυχαίου όπως άλλωστε και όλα τα ανθρώπινα όντα, όταν δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Εξάλλου στη ζωή, είναι τόσο ευρύ το πλέγμα των πιθανών συνδυασμών γεγονότων που μπορούν να συμβούν ώστε κάθε προσπάθεια επίδειξης υπερβολικής προνοητικότητας να οδηγεί συνήθως σε άκαρπες προστριβές, αδιέξοδα, εμμονές, κυνήγι φαντασμάτων και εναγώνιες ψυχικές καταστάσεις. Στην δουλειά όμως η προνοητικότητα λειτουργεί διαφορετικά. Προσφέρει ηρεμία και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθεί η επινοητικότητα. Ο προγραμματισμός, όταν είναι αυστηρός και ακριβής μπορεί να γίνει ένας πολύ ασφαλής μπούσουλας για οποιαδήποτε δραστηριότητα.
Μια επίπονη προεργασία όμως, πάντα λαμβάνει υπόψιν της και τις επιταγές του τυχαίου. Γι αυτό περιλαμβάνει plan B και C αν χρειαστεί προκειμένου να οδηγήσει σ ένα αποτέλεσμα που θα χαρακτηρίζεται από πληρότητα και θα εκπέμπει συνέπεια και επαγγελματισμό. Ενώ λοιπόν, στη ζωή έχουμε ανάγκη όσο τίποτε άλλο να διαφυλάξουμε τους καρπούς του τυχαίου και τους χυμούς της απρόσμενης έκπληξης, ώστε να μην αποστερήσουμε την ύπαρξή μας από τον πιο ατόφιο σύνδεσμο της με τον ρεαλιστικό κόσμο , στη δημιουργία ένας επισταμένος προέλεγχος είναι πολλές φορές η μισή δουλειά, καθώς γλιτώνει από άπειρους μπελάδες και χαρίζει πολύτιμο χρόνο προς την αναζήτηση της τελειότητας.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα κινηματογραφικά studios αψηφούν προκαταλήψεις και δοξασίες προαναγγέλλοντας την έξοδο μιας ταινίας στους κινηματογράφους για την τάδε Σεπτεμβρίου του 2015 λόγου χάρη. Επειδή θεωρούν τον προγραμματισμό ως το αντίδοτο στην μοιρολατρία, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εγκατάλειψη της μοίρας μας στα χέρια μιας ανώτερης δύναμης. Για να εμφορείσαι από το πνεύμα αυτό, σημαντικό είναι τελικά να ξέρεις προς τα που θέλεις να πας και να διαχειρίζεσαι με ευελιξία την ποικιλία δυνατοτήτων που διαθέτεις για να φτάσεις στον στόχο σου. Εδώ ο προορισμός έχει μεγαλύτερη σημασία από το ταξίδι, η καλύτερα το ταξίδι έχει νόημα μόνο εφόσον εκπληρώσει τον προορισμό. Κι ας μην ήταν αυτό που αρχικά είχε προκριθεί.
Με λίγα λόγια, πρόκειται για μία λογική που μάχεται υπέρ του αρχαίου ελληνικού «συν Αθηνά και χείρα κίνει», δίνοντας όμως στην Αθηνά ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης στο ανθρώπινο έργο. Αντίθετα εμείς συμβουλευόμαστε κατά κόρον τα βυζαντινά αποφθεύγματα που σφραγίζουν ανεξίτηλα μέχρι και σήμερα τον τρόπο ζωής μας. Γι αυτό και η χείρα έχει ατροφήσει τόσο πολύ.