Λένε πως η ψυχή βγαίνει πριν από το χούι. Ίσως και να συμβαίνει αυτό επειδή τα πάθη και οι αδυναμίες των ανθρώπων είναι πιο απτά από την ασάφεια της έννοιας ψυχή. Ίσως επειδή ο άνθρωπος ακόμα και όταν φτάνει στο τέλος του, αναπολεί τις μεγάλες του επιθυμίες, αυτές που εκπληρώθηκαν αλλά και τις άλλες που παρέμειναν ανεκπλήρωτες για να τον βασανίζουν μέχρι την ύστατη του ώρα. Αυτές που ταύτισε με την ίδια του την ύπαρξη.
Εν πάση περιπτώσει, θα σταματήσω εδώ με όλες αυτές τις ενοχλητικές υποθέσεις και θα μπω κατευθείαν στο θέμα μου που δεν είναι άλλο από την περίφημη σχέση του Έλληνα με το αυτοκίνητο του. Μια σχέση αγάπης και μίσους. Αγάπης, όταν το τετράτροχό του συμπεριλαμβάνει τα κυβικά και τις προδιαγραφές που τον καλύπτουν, μίσους για όλη τη διάρκεια της περιόδου αναμονής ενόψει μιας νέας, πιο φιλόδοξης αγοράς. Αυτή λοιπόν η σχέση, που μέχρι μόλις πριν από λίγα χρόνια καθιστούσε τους Έλληνες πολίτες σε προνομιακούς πελάτες των πιο μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών του κόσμου, ώστε πολύ γρήγορα να γίνει αντιληπτό ότι σε κάποια αρχαία γωνιά του πλανήτη υπάρχει ένας λαός που ζει και αναπνέει για το αυτοκίνητό του, και να το εκμεταλλευθούν αναλόγως, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που λέμε σήμερα καθημερινότητα στην Ελλάδα.
Η διαχείριση λοιπόν αυτού του πάθους από τον Έλληνα, που γίνεται με τρόπο ώστε να εγγυάται την διαρκή ταλαιπωρία του στους ελληνικούς δρόμους, την απαξίωση κάθε έννοιας οικονομικής οδήγησης, την επιβάρυνση του περιβάλλοντος, την παράλογη έξαρση των συναισθημάτων και φυσικά την πρόκληση ενός αριθμού θανάτων που ισοδυναμούν ετησίως με τις απώλειες ενός μικρού πολέμου κάπου στον κόσμο, φαίνεται να εξαναγκάζεται σε αναθεώρηση.
Υπό το πρίσμα αυτό, η είδηση ότι καταγράφηκε μείωση 23% των θανάτων από τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα προκαλεί έκπληξη, χαρά και ελπίδα.
Η επιτυχία αυτή αποδίδεται μάλιστα, σ ένα καλά οργανωμένο και φιλόδοξο πρόγραμμα που άρχισε να εφαρμόζεται σε όλη την Ευρώπη από το 2001, για να δώσει τους πρώτους του καρπούς στην Ελλάδα δέκα χρόνια σχεδόν αργότερα.
Πιθανώς και να έχει αρχίσει μάλιστα μια νέα εποχή για την Ελλάδα στον τομέα της οδικής ασφάλειας, εκεί που πρέπει να επενδύσει περισσότερους πόρους για να επισπεύσει την αλλαγή της νοοτροπίας που θέλει το αυτοκίνητο να είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό μέσο μεταφοράς.
Υποψιάζομαι, λοιπόν, ότι κάπου εκεί βρίσκεται και η ρίζα του κακού. Οι υπερβολικές δαπάνες, η συχνή χρήση και οι δολοφονικές ταχύτητες όλα προέρχονται από το αγορασμένο γόητρο που οδηγεί σε υπερβολική αίσθηση αυτοπεποίθησης, στιγμιαία έκρηξη της αυτοεκτίμησης, άρα απομάκρυνση από την αυτογνωσία και την σωστή αξιολόγηση των καταστάσεων που προκύπτουν. Έτσι, η κατάληξη μιας τέτοιας διαδοχής λανθασμένων εντυπώσεων είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου