Δούρειος Ίππος

Η αλήθεια είναι πως από την αρχή φοβόμουνα εκείνο το τραπεζάκι που βρισκόταν ακριβώς στο διαχωριστικό του μέσα-έξω της καφετέριας. Ο λόγος είναι ότι δε το είχα πάρει με καθόλου καλό μάτι μιας και διέκρινα σ αυτό τα χαρακτηριστικά ενός πολύ καλού «Δούρειου Ίππου» για την καταστρατήγηση του νόμου για την καπνοαπαγόρευση στην συγκεκριμένη επιχείρηση. Και δυστυχώς δεν διαψεύσθηκα. Είμαι σίγουρος άλλωστε ότι τέτοιες παρόμοιες κερκόπορτες υπάρχουν μιλούνια σε όλες τις ελληνικές καφετέριες κι ότι συνεπώς απλώς περιμένουν κάποιον που θα κάνει την αρχή ώστε να ανοίξει και πάλι ο φαύλος κύκλος των παρερμηνειών που προσδιορίζουν το αναφαίρετο δικαιώμα δεκαετιών να καθορίζεται αυτοβούλως με όρους ζωής θανάτου η ποιότητα του αέρα που εισπνέουμε. Εξάλλου, οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες αντί να προσαρμόζονται εγκαίρως στα νέα δεδομένα που παρουσιάζονται και να προετοιμάζουν με κάποιες στοχευμένες κινήσεις τη νέα κατάσταση ώστε να μην έχουν απώλεια εσόδων, όπως φοβούνται, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, επενδύοντας στην πιο εύκολη λύση που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι αργά η γρήγορα ο νόμος θα γίνει ένα κουρελόχαρτο και το επικερδές ντουμάνι θα γεμίσει και πάλι τα ταμεία τους. Φαίνεται ότι ,επιπλέον, όλοι τους έχουν πειστεί κι ότι αποτελεσματικό ελεγκτικό σώμα δεν πρόκειται να υπάρξει, καθώς και οι λίγοι ελεγκτές που θα διατεθούν, Έλληνες θεριακλήδες θα είναι, ακατάλληλοι δηλαδή για να μπορέσει να βασιστεί πάνω τους η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου. Από την άλλη η εναλλακτική περίπτωση της συνειδητοποιημένης πειθάρχησης στις επιταγές που ορίζουν τη λογική ενός κόσμου που είναι φτιαγμένος για όλους, μοιάζει σχεδόν εξω-πλανητική. Έτσι, απ όλες τις ενδεχόμενες επιλογές, τους απομένει τους ιδιοκτήτες απλώς να συστήνουν μικρή υπομονή, αγοράζοντας χρόνο και περιμένοντας τη δικαίωση των προβλέψεών τους με διακριτικό τρόπο δια της νομοτέλειας.

Τελευταία λοιπόν και κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, το εν λόγω τραπεζάκι, κέρδισε μερικά ακόμα βήματα προς τη θαλπωρή του κυρίως σώματος της καφετέριας καθώς, λόγω πολυκοσμίας, μεταφέρθηκε ακριβώς πάνω στο χώρισμα του εσωτερικού με τον εξωτερικό χώρο, με τις καρέκλες να βρίσκονται από τη μέσα μεριά και το τασάκι από την έξω. Τυπική ελληνική εικόνα θα παρατηρούσε κανείς.

Γνωρίζοντας ότι ο προσεχής χειμώνας φοβίζει πολλούς από τους ιδιοκτήτες μπαρ και καφετεριών, προσπαθώ να δω το ζήτημα σφαιρικά, αλλά αποτυγχάνω. Παράλληλα, καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει υιιοθετήσει ασυνείδητα το κινηματογραφικό φιλτραρισμένο πρότυπο να αισθανθεί , ευδιάκριτος, γοητευτικός, μοιραίος ή ερωτικός χωρίς το τσιγάρο στο χέρι. Αλλά σκέφτομαι ότι μήπως και όλοι εμείς που εξακολουθούμε να επιβιώνουμε χωρίς αυτό αισθανόμαστε κάτι από τα παραπάνω; Ή μήπως έχει καμιά απολύτως σχέση ο καθημερινός άνθρωπος με τους ακατάβλητους ήρωες της μεγάλης οθόνης;

Υπάρχει λοιπόν η άποψη στην αγορά της διασκέδασης που λέει ότι όσο διατηρείται ο καλοκαιρινός καιρός το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι επιχειρηματίες δεν θα αναπτύσσεται στις πλήρεις του διαστάσεις. Αναρωτιούνται όμως τι θα συμβεί μόλις αρχίσουν τα πρωτοβρόχια και αναγκαστεί όλος αυτός ο κόσμος να μετακινηθεί προς το εσωτερικό και να παραμείνει άκαπνος για αρκετό χρονικό διάστημα. Και μιλάμε για μια κρίσιμη μάζα, που δεν έκοψε το κάπνισμα ούτε καν όταν απειλήθηκε η υγεία της, ούτε καν όταν κυοφορούσε ή μεγάλωνε τα παιδιά της και που τώρα της ζητούνε να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις ενός μέτρου που προάγει τον πολιτισμό υπό την σκιά μιας απειλής που όχι μόνο μοιάζει αλλά και είναι ελάσσονος σημασίας μπροστά στις προαναφερθείσες αμέλειες.

Τελικά, μπορεί να μην υπήρξα ποτέ καπνιστής, ενεργητικός εννοώ, γιατί παθητικά θεωρώ ότι ένα πακέτο την εβδομάδα το έκανα αναμφισβήτητα, ωστόσο γνωρίζω πολύ καλά ότι το κάπνισμα είναι μια συνήθεια που επηρεάζει εξίσου τις ζωές καπνιστών και μη.


Όντας, στην πλευρά εκείνη που αγνοούνταν συστηματικά το δικαίωμά της στην επιλογή ενός πιο υγιεινού τρόπου ζωής, αντιμετωπίζοντας διαρκώς το δίλημμα αποκλεισμός ή συμμετοχή στη χαρά των θεριακλήδων, την επιβολή των πολλών στους λίγους, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η σημερινή δομή ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας βασίζεται πάνω στο φόβο του να μην δυσαρεστηθούν οι κακομαθημένοι. Αυτοί δηλαδή που αποτελούν το κρίσιμο target group και κινούν τα γρανάζια της υποτυπώδους ελληνικής μηχανής.
Άρα, η απόσταση που χωρίζει σήμερα αυτό που ισχύει από αυτό που θα έμοιαζε να εξυπηρετεί το σύνολο μιας κοινωνίας συνειδητοποιημένων πολιτών αποτελεί και τη μονάδα μέτρησης που ορίζει την απόσταση μεταξύ αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας που θα έπρεπε να νιώθουμε μπροστά στο ενδεχόμενο ενός διαφορετικού μέλλοντος.