Η ευφυΐα της συνήθειας βρίσκεται στην ικανότητα της να απομυζεί απόλαυση από τα πράγματα που η πρωτοπορία απεχθάνεται να αγγίξει. Γι αυτό και, ακολουθώντας τους γνώριμους δρόμους, που καταλήγουν στον τυποποιημένο μας προορισμό δύσκολα διαπιστώνουμε την αρχετυπική ηρεμία που μας χαρίζει η επιβεβαίωση μιας επιλογής που δοκιμάστηκε και πέτυχε. Ενίοτε, μάλιστα, η φαντασία συμπληρώνει και τα κενά που αρνείται να γεμίσει, με αληθινές παραστάσεις, η όραση.
Άλλωστε, τα αυτονόητα μονοπάτια της ζωής μας, ρέουν σαν μυστικά ποτάμια σε παράλληλες διαδρομές που σπάνια κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας. Έτσι, είναι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες τα πράγματα, αντικείμενα, κτήρια, συστάδες δέντρων, πλατείες, περίεργα οικοδομήματα, που λανθάνουν της προσοχής μας, αν και βρίσκονται καθημερινά “κάτω από τη μύτη μας”. Συνεπώς μόνο σε κάποια στιγμή ταπεινής επίγνωσης, θα καταλάβουμε την ύπαρξή τους και είναι τότε που θα ηχήσει παράξενα στα αυτιά μας ένα γλυκερό κουδούνισμα που μοιάζει περισσότερο με τη σηματοδότηση της λάθος απάντησης σ ένα επιπόλαιο τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων, παρά με τη δρομολόγηση μιας νέας συμπεριφοράς.
Λοιπόν, η ακυρωτική γοητεία της τυφλής μέγαιρας που ονομάζουμε συνήθεια προσπαθεί συχνά να εμψυχώσει τα φαντάσματά της ζωής μας, δημιουργώντας τεχνητές παρουσίες και δυσοίωνες απειλές. Ασκεί διανοητικό έλεγχο και χρειάζεται πάντα κάποιον να έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω στις ζωές μας επειδή είναι ζωτικής σημασίας για την καθεστηκυία αίσθηση αυτή η κατόπτευση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανένας μα κανένας δεν παρακολουθεί τις ζωές μας, με τον τρόπο τουλάχιστον που φοβόμαστε ή ευελπιστούμε, αποζητώντας εκουσίως, δια των συνομοσιωλογικών θεωριών καταγραφής δεδομένων, τον εξωρραισμό.της μοναξιάς μας, έστω και με τη βοήθεια κάποιας ενοχλητικής και απρόσκλητης σκιάς που καταγράφει κάθε κίνησή μας. Αυτός λοιπόν ο κάποιος δεν υπάρχει, όπως τον φανταζόμαστε, ούτε σε δορυφόρους, ούτε σε δρόμους, ούτε σε κοινωνικά δίκτυα κι απλώς τον έχουμε εφεύρει για να μην νιώθουμε τελείως μόνοι μας, σ ένα κόσμο αποξένωσης που πρέπει να εμπλουτίζουμε διαρκώς με αντικατοπτρισμούς για να αντέξουμε την κενότητά του. Αυτός ο κάποιος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε καν μέσα μας, καθώς ούτε οι ίδιοι μας δεν παρακολουθούμε τους εαυτούς μας, πολλώ δε μάλλον κάποιο άλλοι.
Έτσι λοιπόν πάντα έρχονται κάποιες στιγμές που αναρωτιόμαστε, αν υπήρχε και χθες εκείνο το κτήριο στη θέση που βρίσκεται σήμερα, ή αν αυτή η πλατεία διέθετε τρεις εξόδους αντί για δύο, ή αν έχει μέρες ή μήνες που η σύντροφός μας άλλαξε το χρώμα των μαλλιών της, για να αποσπάσουμε συχνά κάποιο ειρωνικό ή περιπαικτικό σαρκασμό που μας κάνει να επεκτείνουμε την ανησυχία μας σε πιο βαρβάτα ερωτήματα, που μας καλούν να επαναπροσδιορίσουμε ζητήματα όπως αν ζούμε ή αν απλώς επιβιώνουμε. Γιατί, ζωή χωρίς παρατήρηση τελικά δεν υφίσταται, κι ας προσπαθούν εντέχνως να μας πείσουν περί του αντιθέτου, εκφράσεις με αξιωματικό χαρακτήρα που προκρίνουν την ταχύτητα έναντι της κατανόησης.
Καμιά φορά, λοιπόν, η ζωή μας μοιάζει μ ένα παγωμένο γλυκό που έχει περιχυθεί από εμάς τους ίδιους με τη σοκολατένια ασφάλεια μιας εκούσιας ρουτίνας. Είναι γλυκερή και πικρή στην ίδια μπουκιά και καταπίνεται τεζαριστά με μηχανικές συσπάσεις του νου.
Η συνήθεια τελικά είναι η μοναδική δύναμη που μας παρακολουθεί με πυρετικό βλέμμα, γι αυτό και είναι μια παρηγοριά. Και η μοναξιά μας είναι το απότοκο μιας αμβλυμμένης παρατηρητικότητας, που καιροφυλακτεί απέναντι σε επερχόμενους εισβολείς.
Έτσι, τελικά, μόνο αν κατεβάσουμε ταχύτητες και παρατηρήσουμε με πιο στοχαστικό τρόπο τα πράγματα γύρω μας, θα κατανοήσουμε τους παράγοντες από τους οποίους εκπορεύεται η μοναξιά του “πολύ”.
Των απεριόριστων επιλογών που δημιουργούν την περίπλοκη άχλη πάνω από τα ανεξερεύνητα μυστήρια της ύπαρξής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου