ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΠΡΑΣΙΝΙΖΟΥΝ!

Παρά τη στοχευμένη απόπειρα του γνωστού συνθήματος να μας εμψυχώσει, ενθαρρύνοντάς μας προς την κατεύθυνση μιας φιλοπεριβαλλοντικής λογικής, το κλίμα φεύγει σιγά σιγά από τα χέρια μας.
Οι επιπτώσεις της κωλυσιεργίας των ισχυρών δυνάμεων του κόσμου να προχωρήσουν σε μια θεαματική δεσμευτική συμφωνία, χρόνο με το χρόνο θα βαραίνουν και πιο πιεστικά στις πλάτες της ανθρωπότητας.
Άλλωστε, μόλις εχθές ακούσαμε τον πρόεδρο του Μεξικού, Καλντερόν να καλεί σύσκεψη του ΟΗΕ για το περιβάλλον με τη διαδικασία του κατ επείγοντος .
Η χώρα του πλήττεται από τροπική καταιγίδα απίστευτης σφοδρότητας, η οποία προκάλεσε με το μένος της δύο θανάσιμες κατολισθήσεις, κατά τις οποίες δύο λόφοι κατέρρευσαν καταπλακώνοντας πολλούς ανθρώπους σε τάφους από λάσπη και χώμα.
Βλέπουμε ότι οι συνέπειες ανα περιοχή ποικίλουν, κι αλλού είναι πιο δραματικές οι άμεσες επιπτώσεις της περιβαλλοντικής υποβάθμισης ενώ αλλού οι κοινωνικές συνέπειες αυτής με τη δημιουργία μεταναστευτικών ροών που προσανατολίζονται προς πιο στέρεα και φιλόξενα εδάφη. Σίγουρα, τίποτα δεν έχει τελειώσει για τον κόσμο και την ανθρωπότητα, αλλά απαιτείται μια πιο γενναία στάση που θα συστρατεύσει το ανθρώπινο είδος απέναντι στην κοινή απειλή. Θα έλεγε κανείς πως απαιτείται η ανάδειξη της ευαισθησίας της πράσινης ευφυίας. Ίσως μια τέτοια δέσμευση να αποτελέσει και την αφετηρία της νέας αισιοδοξίας που αναζητά ο πλανήτης.

Έτσι, η «πράσινη» λογική πρέπει να γίνει πρωτίστως μια ανθρωπιστική φιλοσοφία και δευτερευόντως μία νέα οικονομική ηθική που θα οδηγήσει μοναχά στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ενδυνάμωση μιας ανάπτυξης διαφορετικού τύπου.

Εξάλλου, για την κάθε χώρα ξεχωριστά, η συντεταγμένη πορεία της προς μια πράσινη λογική δεν πρέπει να εξαντλείται σε ρητορικά σχήματα και μεγαλόστομες διατυπώσεις. Στην πραγματικότητα αποτελεί την ευκαιρία του ανθρώπου να αποκαταστήσει την άνιση σχέση του με το περιβάλλον και τα ζώα ώστε να ξαναβρεί τον εαυτό του στη φιλόξενη αγκαλιά της φύσης. Μέσα όμως στο πλαίσιο μιας πολύ επιτακτικής συγκυρίας.