Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Τουλούζ Λωτρέκ: Η αιώνια νιότη του φευγαλέου


Βάζοντας μια χοντρή, χρωματιστή πινελιά στην γκρίζα πολιτιστική καθημερινότητα της πόλης, το Τελλόγλειο Πολιτιστικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης φιλοξενεί το πληθωρικό έργο του Τουλούζ Λωτρέκ, ενός από τους κορυφαίους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους.

Στο σύνολο των μοναδικών εκθεμάτων που διατίθενται στην κρίση και το αισθητικό γούστο ενός κοινού, που διψάει για τέρψη των αισθήσεων, περιλαμβάνονται, σπάνιοι πίνακες, απορριφθέντα έργα, προσωπικά αντικείμενα του ζωγράφου, πρωτότυπες λιθογραφίες, μέχρι και συμβουλές μαγειρικής από έναν λάτρη της καλής ζωής και του έρωτα.
Κάθε άλλο παρά προικισμένος από τη φύση με σωματικά χαρίσματα, χτυπημένος από μια γενετική ανωμαλία που δεν του επέτρεψε να ξεπεράσει σε ύψος το 1,51, αλλά πλημμυρισμένος πάντα από μια σπάνια και ορμητική ευαισθησία και ένα πρωτόγνωρο πάθος για τη ζωή και τις χαρές της, ο Λωτρέκ δεν θα μπορούσε να μην στραφεί προς τον ιμπρεσιονισμό, την τέχνη του φευγαλέου, της ομορφιάς που σβήνεται στην άκρη του ορίζοντα.

Οι σιλουέτες, λοιπόν, που ποζάρουν στους πίνακες , αυτού του ιδιόρρυθμου συλλέκτη στιγμών, σε πόζες εύθυμες, χοντροκομμένες, άκομψες, άρρυθμες, κραυγαλέες ακόμα και ασύμμετρες κάποιες φορές, εκφράζουν την εξουθενωτική απλότητα που αποτελεί τη ρίζα του ιμπρεσιονισμού. Αυτές ανήκουν συνήθως σε άτομα του στενού του περίγυρου, δηλαδή, πόρνες, καλλιτέχνες, ποιητές, αναρχικούς και ξεπεσμένους ηθοποιούς, που αποτελούν και το υλικό του σημαντικού έργου του. Για τον Λωτρέκ, η χαρά της ζωής αποτελούνταν από την σύνθεση των ψηφίδων μικρών μυσταγωγιών που εξήραν την ομορφιά, την αισθητική και την ελευθερία στην ψυχή του πολιτισμένου ανθρώπου. Η αγάπη του για το θέαμα, το δράμα, τη μουσική, το τραγούδι, τα μπαλέτα, τον οδήγησε στα υποφωτισμένα μονοπάτια της γαλλικής belle epoque, της οποίας υπήρξε ο πιο συνεπής και αξιόπιστος χρονογράφος. Παράλληλα οι εφαρμοσμένες τέχνες ίσως να οφείλουν την απαρχή τους στο φλογερό και ανήσυχο ταμπεραμέντο του. Μερικά χρόνια αργότερα στη Σοβιετική Ένωση το έργο του Λωτρέκ θα διδασκόταν στους σπουδαστές καλών τεχνών ως κορυφαίο δείγμα του σοβιετικού ρεαλισμού. Άλλωστε, ο ίδιος ο Λωτρέκ συνήθιζε να λέει πως καταγράφει την ζωή όπως είναι. Η ζωή του και το έργο του, όπως άλλωστε συνέβη και με τον καρδιακό του φίλου Βαν Γκογκ, έσβησαν το ίδιο φευγαλέα με ένα ηλιοβασίλεμα που λιώνει στον πορτοκαλί ουρανό προτού την ολοκλήρωση ενός πίνακα, το 1901, στα 37 του χρόνια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου