Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Το νησί της συνείδησής μας


Οι κάτοικοι της Αϊτής, μιας από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, έχουν προφανώς διαφορετικά προβλήματα από τα δικά μας. Υποψιάζομαι ότι εκεί έχουν εξαλειφθεί ολοσχερώς οι καταθλίψεις και οι ψυχικές ασθένειες που προκαλούν στους ανθρώπους της ευημερούσας δύσης οι κοινωνικές μεταβολές και τα διασπαστικά διλήμματα που τρέφουν η υπεραφθονία αγαθών και ο υπερκαταναλωτισμός.
Εκεί τα προβλήματα είναι πιο απτά, πιο σάρκινα. Δεν έχουν διλημματικό χαρακτήρα κι ούτε είναι υπαρξιακά. Αφορούν στην επιβίωση ενός λαού που μαστίζεται από την φτώχεια, η οποία προέρχεται κυρίως από το γεγονός ότι κανείς δεν θεωρεί ότι έχει να κερδίσει κάτι από τους Αϊτινούς.
Τα απανωτά χτυπήματα της φύσης, οι επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών και η εγκατάλειψη, συνέδραμαν στην έλλειψη στοιχειωδών υποδομών για να προκαλέσουν τελικά στο φτωχό νησί, συνθήκες διαβίωσης που παραπέμπουν σε προηγούμενους αιώνες.
Ακόμα και οι κοινωνικές εντάσεις που πήγαν να πυροδοτηθούν από ομάδες πολιτών που ελλείψει κρατικής πρόνοιας προσπάθησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, χειραγωγήθηκαν εν τη γενέσει τους, υποκύπτοντας στην ακατάλυτη επίδραση της χολέρας.
Μιας ασθένειας ικανής να λυγίσει και τις τελευταίες χορδές σθένους μιας κοινωνίας.
Οι γιατροί και οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται αυτό το διάστημα στο Πορτ Ο Πρενς και στις μικρότερες πόλεις του νησιού παλεύουν με το χρόνο και την έλλειψη πόρων και λειτουργούν συνεκτικά. Παράλληλα, αποτελούν τη φωνή του νησιού, εκλιπαρώντας τον κόσμο για περισσότερη βοήθεια ενώ συγκινούν με την αυταπάρνηση που δείχνουν έχοντας εγκαταλείψει τις φιλόξενες αγκαλιές των οικείων τους χωρών.

Όμως, η ανθρωπιστική βοήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα μοιάζει μικρή όταν πρόκειται να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες μιας δεισιδαιμονικής κακοτυχίας που έχει βυθίσει τον εγχώριο πληθυσμό στην θλίψη και την μοιρολατρία. Η λύση του δράματος θα επιτευχθεί μόνο μέσα από την επαναδραστηριοποίηση του λαού, μια συνθήκη που διαθέτει κοινά στοιχεία με την πρόσφατη ελληνική οικονομική περιπέτεια.
Σε αντίθεση όμως με εμάς, οι Αϊτινοί, δεν διαθέτουν ούτε τον αναγκαίο χρόνο για να αναλύσουν την φύση των προβλημάτων τους, ούτε την πολυτέλεια της άγονης και ανέξοδης αντιπαράθεσης, καθώς προέχει η επιβίωσή τους.
Εκεί, οι έννοιες της φτώχειας, της ανέχειας και της δυσανεξίας λαμβάνουν διαστάσεις απροσμέτρητης τραγωδίας. Και τελικά, χωρίς να ακυρώνουν το γεγονός ότι κι εμείς αντιμετωπίζουμε τα δικά μας προβλήματα εκπέμπουν ένα σήμα κινδύνου πανανθρώπινο, πλανητικό. Ένα μήνυμα που αναφέρεται στην κοινή μοίρα του ανθρώπου, που δεν είναι τελικά και τόσο κοινή. Στην προοπτική της κάθε φυλής που εξαρτάται από την τυχαία τοποθέτησή της στον πλανητικό χάρτη. Μια τυχαιότητα που παράγει επιπτώσεις ανυπολόγιστων ανισοτήτων και που διορθώνεται μόνο μέσα από την ανθρώπινη συνειδητοποίηση, την ηθελημένη εγκατάλειψη της βολικότητας και την ολόθερμη συμμετοχή στο δράμα ενός μακρινού λαού, που έχει χάσει κάθε ίχνος κουράγιου και επαφίεται στην διακριτική μας συνεισφορά προκειμένου να αποκαταστήσει τους αυτοματισμούς εκείνους που δημιουργούν οδηγούς αναφοράς και συνδέουν τους ανθρώπους με μια πιο υποφερτή πραγματικότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου