Δάσκαλοι και κριτές

Η εγωπάθεια είναι ένα μικρό κι ευέλικτο τερατάκι που αναζητάει διαρκώς την τροφή του, μέσα σε νέες εμπειρίες και δημόσιες καταστάσεις. Γ ι αυτήν μάλιστα ο καλύτερος μεζές είναι η προσήλωση των βλεμμάτων επάνω της, η προσέλκυση της προσοχής των άλλων, ο φόβος, το δέος, η απόσταση. Επειδή όμως στην Ελλάδα οι ανθρώπινοι στόχοι συνήθως περιορίζονται στο υλικό σκέλος, άρα δεν εμβαθύνουν και επειδή οι πόροι είναι τόσο περιορισμένοι και σφιχτά και άνισα κατανεμημένοι η εγωπάθεια σύντομα συναντάει το ταβάνι των προσδοκιών της.
Οι συγκινήσεις της περιορίζονται απότομα, επειδή ο ορίζοντας της είναι μικρός και στενάχωρος και μετά αναγκάζεται να αναμασάει τις ίδιες τροφές αναζητώντας μέσα τους τα ευεργετικά για εκείνη συστατικά που κατά τα άλλα αφθονούν στον σημερινό κόσμο.
Η εγωπάθεια λοιπόν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των κριτών που με τη σειρά τους αποτελούν τα αστέρια της εποχής.
Πρώην ή και νυν επιτυχημένοι επαγγελματίες στο χώρο τους, που φορούν για τις ανάγκες της τηλεόρασης το προσωπείο μιας κατασκευασμένης αυστηρότητας για να βρεθούν μπροστά σε νέους συναδέλφους τους και να πληρωθούν αδρά προκειμένου να πουλήσουνε την διαφορετικότητά τους (ουσιαστική ή επιφανειακή) και να νιώσουνε για λίγους μήνες την ηδονή της εξουσίας που τους δίνει η ευχέρεια του να καθορίζουν ως ένα βαθμό το μέλλον άλλων ανθρώπων, έχουν πλημμυρίσει τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Σ αυτό ακριβώς μάλιστα το σημείο, του κρίσιμου περάσματος στην επόμενη φάση, είναι που εκτροχιάζεται μια ευεργετική για το σύνολο παραδοσιακή δομή της εξέλιξης του ανθρώπου, από ώριμη προσωπικότητα σε δάσκαλο που θα μεταφέρει τις γνώσεις του σε μια νέα γενιά ανθρώπων, για να οριστικοποιηθεί ένα νέο μομέντουμ που θέλει τον έμπειρο επαγγελματία να προσπαθεί πάση θυσία να διατηρήσει ή και να ενισχύσει το κοινωνικό του status εναντίον των επίδοξων συναδέλφων του.
Γιατί στην πραγματικότητα ο κριτής είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: ένας έμπειρος επαγγελματίας που αντικαθιστά την ανάγκη μετάδοσης των γνώσεών του με την άσκηση μιας αυστηρότητας που όχι μόνο δεν βελτιώνει τους κρινόμενους αλλά και τους δεσμεύει σε ένα περιβάλλον ακραίας ανταγωνιστικότητας, διαξιφισμών και αντιμαχιών μέχρι τελικής πτώσης.
Όμως και οι κρινόμενοι, δεν μοιάζουν με τους τυπικούς μαθητές. Αναζητούν την ανάδειξη και όχι την γνώση γι αυτό απευθύνονται σε κριτές και όχι σε δασκάλους.
Κρύβουν κι αυτοί μέσα τους την δική τους εγωπάθεια, θέλουν να κερδίσουν σ ένα διαγωνισμό, για να γίνουν σύντομα επιτυχημένοι και να αντικαταστήσουν τους σημερινούς κριτές τους σε κάποια κριτική επιτροπή που θα τους δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσουν την ευχαρίστηση τού να κόβουν ή να προκρίνουν συναδέλφους τους.
Στον αντίποδα αυτής της λογικής η επιβίωση της παραδοσιακής έννοιας του δασκάλου εξαρτάται πια άμεσα από τις αναζητήσεις των νέων μαθητών. Οι οποίες με τη σειρά τους εξαρτώνται από τα πρότυπα που καλλιεργεί η τηλεόραση.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να φερθούν ώριμα μπροστά στο σταυροδρόμι που θα συναντήσουν και θα τους καλέσει να επιλέξουν ανάμεσα στην αναγνωρισιμότητα και την πραγματική καλλιέργεια.
Να δώσουν δύναμη και πραγματικό σεβασμό στον δάσκαλο που θέλει να παραμείνει δάσκαλος και όχι κριτής, που έχει τεμαχίσει τον εγωισμό του σε χίλια κομμάτια, που λειτουργεί επιδραστικά, ώστε να ανοίξει το δρόμο σε μια νέα καλύτερη γενιά ανθρώπων. Και κατόπιν να εμπιστευθούν τη φύση και την ίδια τη ζωή.