Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Ο ΔΡΟΜΟΣ (Μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ)


Ο πατέρας έχει αποφασίσει από καιρό να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Έχει μπολιαστεί με την έννοια της ήττας και η αίσθηση της απογοήτευσης έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα του.
Άλλωστε, τον δρόμο της παραίτησης είχε επιλέξει πριν από καιρό και η γυναίκα του.
Ήταν τότε που τον εκλιπαρούσε να μη συνεχίσει αυτή τη μάταιη και αδιέξοδη προσπάθεια, να λυπηθεί τον εαυτό του και το παιδί τους.
Για τον πατέρα όμως αυτό το παιδί, εκτός από τη βιολογική σχέση που τους συνδέει, συμβολίζει και κάτι ακόμα: τον τελευταίο ίσως φάρο ελπίδας για τον πλανήτη και την ανθρώπινη συνέχεια. Γι αυτό το παιδί, που εξακολουθεί να διατηρεί στην καρδιά του αισθήματα εμπιστοσύνης, καλοσύνης και αγάπης για το ανθρώπινο είδος, αξίζει να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια παρά μόνο αν εξαντληθεί κάθε ικμάδα φυσικής αντοχής.
Με όλο τους το βιος μέσα σ ένα καρότσι, και μια εναπομένουσα σφαίρα στη θαλάμη του μοναδικού τους όπλου, για παν ενδεχόμενο, πατέρας και γιος πορεύονται σχεδόν μηχανικά προς τη θάλασσα όπου υποτίθεται πως θα βρουν μια φιλόξενη περιοχή και θα συναντήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Εξάλλου, το παιδί χρειάζεται ένα κίνητρο για να πιστέψει και να μπορέσει να συνεχίσει, την ύπαρξη ενός προορισμού, που θα βάλει οριστικά τέλος στην οδύσσειά τους. Από τη μεριά του ο πατέρας απλώς ποντάρει στο νόμο των πιθανοτήτων, αλλά δεν ελπίζει. Θα χρειαστεί πιθανότατα να διασχίσουν με τα πόδια εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα ακολουθώντας δύσβατες και επικίνδυνες διαδρομές για να φτάσουν σ αυτό το ευαγγελικό μέρος. Γιατί όμως, θα πρέπει να κρύβονται κάθε φορά που συναπαντούν στον δρόμο τους την υπόνοια κάποιας ανθρώπινης παρουσίας;
Που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι κουρελήδες, και επιπλέον, γιατί τα πάντα γύρω τους είναι καμένα, καταστρεμμένα ή εγκαταλελειμμένα ; Και τι είδους καταστροφής τελικά έχει βρει τον πλανήτη;

Εσκεμμένα, ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ δεν γίνεται ιδιαίτερα διαφωτιστικός αναφορικά με τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από το εξαιρετικό μυθιστόρημά του. Πρόκειται, όμως, για μια επιλογή που εκτοξεύει τα συναισθήματα του αναγνώστη σε δυσθεώρητες κορυφώσεις.
Τοποθετεί τους χαρακτήρες του μέσα σε μια άχλη αγωνίας και αναμονής που περιβάλλει έναν κόσμο που μοιάζει να έχει απολέσει την ταυτότητά του, μια καμένη ζούγκλα, ένα μετά-αποκαλυπτικό τοπίο και στήνει ένα σκηνικό όπου ο κάθε θόρυβος και το κάθε ξεχωριστό ίχνος ζωής μπορεί να προκαλέσει αντί για ελπίδα ξύλινο τρόμο.

Η γραφή του Μακ Κάρθυ είναι πυκνή, εφιαλτική, λυρική και εξαιρετικά συνεκτική.
Σκάβει μέσα στον αναγνώστη και του φυτεύει εικόνες που μεταβολίζουν το νευρικό του σύστημα, κλονίζοντας σημαντικό αριθμό από τις βεβαιότητές του. Αναγνωστική εμπειρία που σε διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα προσδίδοντας παλμούς στην καρδιά και έναν πραγματικό ανεμοστρόβιλο σκέψεων και συναισθημάτων στο μυαλό.

Ο βραβευμένος με το βραβείο Πούλιτζερ 2007 Κόρμακ Μακ Κάρθι είδε το βιβλίο του να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη τον Ιανουάριο του 2010 από τον σκηνοθέτη Τζον Χίλκοουτ με τους Βίγκο Μόρτενσεν και Σαρλίζ Θέρον στους πρωταγωνιστικούς ρόλους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου